'Wat leeg!' appte mijn broer als reactie op mijn berichtje met link naar ons huis op Funda. Ja, dat vonden wij ook al. Het moet echt nog even wennen.
Ik zou geen minimalist kunnen zijn, denk ik. Ik krijg de kriebels van lege, witte interieurs. Tenzij ik ze mag vullen met kamerplanten, gekleurde kussens, boeken en andere gezelligheid. Dan vind ik zo'n witte, strakke basis nog wel mooi. Maar een echte minimalist ben ik dus niet.
Toch doe ik de laatste anderhalve maand niets anders dan spullen weggooien, opruimen, weggeven en naar de kringloop brengen. Zes aanhangers vol verbouwingsrestanten en andere rommel gingen er naar de stort en dozen vol naar de kringloop. Je zou haast denken dat we in een soort vuilstort geleefd hebben, maar dat viel echt reuze mee. Het was allemaal 'misschien nog bruikbaar' en lag daarom dus in de schuur, op zolder of in de carport. Maar nu dus niet meer.
Vorige week maakten we een enorme spurt omdat de fotograaf van de makelaar langs zou komen om foto's voor Funda te maken. We verplaatsten meubels, haalden kamerplanten weg (gelukkig konden er twee naar een dochter en twee naar boven), brachten nog maar een kar vol naar de stort en twee dozen naar de kringloop. Daarna poetste ik het hele huis tot het glom.
'Dit is het netste huis dat ik tot nu toe gezien heb,' zei de fotograaf. Die was nog jong en ik weet niet hoeveel huizen hij inmiddels gezien had, maar het was toch een fijn compliment, dat ik nog nahijgend van het haasten, maar dankbaar in ontvangst nam. En deed vervolgens mijn uiterste best hem en de makelaar niet te wijzen op alle kleine oneffenheidjes waar ik niet aan toegekomen was.
De foto's zijn mooi. Je ziet een schoon, opgeruimd en vrij leeg huis, waarin potentiële kopers zich hun eigen spullen en hun eigen leven kunnen voorstellen, terwijl je toch nog kunt zien dat wij het met veel liefde opgeknapt, ingericht en bewoond hebben. Het zal vast snel verkocht worden, zegt iedereen.
Toch steekt het een beetje. Met maar vier planten in de vensterbank en nergens rondslingerende boeken, kussens en breiwerkjes is het nu al niet helemaal mijn huis meer.
Het afscheid nemen is begonnen. En dat is toch moeilijker dan ik dacht.
Ik vind het al knap dat je het uberhaupt besloten hebt om dit huis te koop te zetten :-)
BeantwoordenVerwijderenWe hebben eerst een paar jaar lang gedacht dat we het aan zouden houden, maar dat blijkt financieel en praktisch gewoon niet haalbaar. En Curaçao trekt toch net iets harder. Maar het blijft moeilijk.
VerwijderenWat een stap!
BeantwoordenVerwijderenIk kan er gewoon niet over uit.
Dit zou voor mij heel ver buiten mijn comfort zone zijn.
Een leeg huis verkoopt vast veel beter, omdat mensen er dan makkelijker hun eigen spullen in kunnen zien staan.
En hun eigen leefwijze in kunnen denken.
Super knap gedaan!
En nu maar hopen dat het snel verkoopt!
En mocht je ooit gaan denken over een carrière switch, dat opruimen wat je deed ( ik gluurde natuurlijk even), is een stukje vakwerk!
groetjes, Franca.
Helemaal gemakkelijk vind ik het ook niet, hoor ;-) Van het eerste idee tot de uiteindelijke beslissing is een proces van jaren geweest.
VerwijderenEn die carrière switch... dat (opruimcoach worden) is iets wat ik heel graag zou doen als mijn leven anders in elkaar zat. Misschien dat ik er op Curaçao iets mee kan. Ik ben in ieder geval van plan er weer meer over te schrijven (ik ben bezig mijn andere blog huishoudhobbels.nl weer nieuw leven in te blazen).