De verloren kinderen vertelt het verhaal van Rita en Rosie, twee kinderen die opgroeien in Londen, vlak na de oorlog. Hun moeder is weduwe, maar vind een nieuwe man. Dat is het begin van de ellende, want Jimmy is niet zo aardig als Mavis in eerste instantie denkt. Als Mavis zwanger raakt van haar derde kindje, trouwt hij met haar, maar op voorwaarde dat ze haar oudere kinderen, die dus niet van hem zijn, uit huis laat plaatsen.
Het kindertehuis waar de meisjes terechtkomen kan ook al niet helemaal door de beugel. De eigenaresse vindt zichzelf een weldoenster, maar de manier waarop ze kinderen 'redt' is eigenlijk gewoon fout en ze weet heel goed dat er ook wel wat schort aan de manier waarop de kinderen behandelt wordt.
Rita heeft een sterk en zelfstandig karakter en dat botst dus voortdurend. In eerste instantie al met haar stiefvader, maar daarna ook met de leidsters in het kinderhuis. En dat zorgt ervoor dat ze steeds verder van haar oma Lily, de moeder van Mavis, die dolgraag voor haar kleindochters zou willen zorgen, verwijdert raakt.
Het verhaal sleept je mee. De wisselende perspectieven houden het spannend, want terwijl je leest hoe Lily probeert haar kleindochters terug te vinden, vraag je je af hoe het met Rita en Rosie is en andersom.
Hoewel het verhaal dus heel wat levensechte ellende bevat en niet alles goed afloopt, was het einde zelfs nog redelijk positief, zonder dat het vergezocht leek. Wat dus schrijftechnisch echt heel knap is. Wat me ook bevalt was dat de nare dingen (mishandeling, verkrachting) wel beschreven werden, maar zonder misselijkmakende details. Wat erover gezegd wordt is in alle gevallen precies genoeg.
Dit boek is dus niet voor niets een internationale bestseller.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat leuk dat je wilt reageren!
Ik lees alle reacties en meestal antwoord ik ook, al kan dat soms een paar dagen duren.