Poko poko

Na weken rondkijken vonden wij een aantrekkelijke auto voor een leuke prijs. In Nederland ga je dan met de verkoper naar het postkantoor en klaar. Hier werkt dat anders.
Je gaat eerst met de verkoper naar de belastingdienst voor een formuliertje dat je samen moet invullen. De wachttijd viel mee, al snel reden we naar het keuringslokaal, waar de overschrijving plaats zou vinden. Daar waren we na een minuut of twintig aan de beurt. Helaas stond de auto niet op de naam van de verkoper, maar op die van zijn vader. Vader gebeld, even de juiste handtekening regelen. Half uurtje wachten. En toen weer in de rij bij het keuringslokaal. Tegen elven waren we zover. Sleutels ontvangen, geld betaald.
Maar we waren nog niet klaar. Hij wel, wij niet. Wij moesten nu naar het verzekeringskantoor, want zonder verzekeringsbewijs kun je de wegenbelasting niet betalen en zonder wegenbelasting krijg je een behoorlijk grote boete.
Bij het verzekeringskantoor ging het afsluiten van de verzekering vrij snel. Alleen nog even betalen. Het duurde een uur voor we aan de beurt waren.
Terug bij het belastingkantoor. Nummertje trekken. 304. Op het bord: 264. Dus. En wegens lunchtijd, maar één loket geopend.
Anderhalf uur later waren we aan de beurt. Of we even door die deur achterin wilden gaan en dan nog een deur en bij de portier daar vragen naar een mevrouw die oude openstaande bedragen van het kenteken moest verwijderen.
Twintig minuten later konden we terug naar het loket waar we eerst waren geweest. Wegenbelasting betaald. Alleen die nummerplaten nog, want die had de vorige eigenaar ingeleverd. Dat doe je hier als je niet meer wilt betalen.
We werden verwezen naar het loket aan de overkant.  Men vond maar één nummerplaat.
Nieuwe bestellen. Betalen bij weer een ander loket aan de overkant. Met het betalingsbewijs weer terug naar het vorige loket. Nummerplaten zijn over twee weken klaar, maar we kregen een formuliertje voor de politie, zodat we wel met de auto mogen rijden. Fijn. Einde verhaal, dag ook bijna om.
Dit is hier normaal.
Het is de ultieme Curaçaotest. Als het kopen van je eerste auto niet lukt zonder je vreselijk boos te maken over de bureaucratie, kun je beter niet hier gaan wonen. Want zo werkt het hier nu eenmaal. Poko poko. Rustig aan.
Wij zijn geslaagd.

foto van Pexels.com