Tien dagen

 Eerder verschenen op Franska.nl

‘Volgens mij moet het lukken’, zei echtgenoot en maakt een globale planning op de kalender.
‘Ik denk ook dat het kan’, beaamde ik en schreef gedetailleerde to-do-lijsten in mijn agenda.
We boekten de tickets en de zaak was besloten: we gingen tien dagen terug naar Nederland. In die tien dagen zouden we een belangrijke familiebijeenkomst bijwonen, het Nederlandse huis leeghalen en overdragen, en ons uit laten schrijven.
Strakke planning, want in de praktijk hadden we precies zeven dagen voor dat leeghalen. Eerder gaan of langer blijven was om allerlei redenen geen optie. Maar het moest kunnen.
We wisten al een jaar dat we zouden emigreren en in dat jaar hadden we heel veel opgeruimd en weggedaan. Marie Kondo kon trots op ons zijn. Of toch niet, want het schijnt dat je van haar maar dertig boeken mag houden. Ik heb ze niet geteld maar de boeken waar wij echt geen afscheid van wilden nemen, vulden negen dozen.
Inpakken was sowieso lastiger dan we hadden verwacht. Het valt niet mee om voortdurend beslissingen te moeten nemen over wat het verschepen waard is en wat niet. We bleven spullen heen en weer sjouwen. En als je dan de laatste paar nachten op een luchtbed doorbrengt omdat het grote bed al ingepakt is, merk je toch dat je geen twintig meer bent.
Bovendien hadden we even over het hoofd gezien (of misschien gewoon genegeerd) dat we meestal een week nodig hebben om van de jetlag te herstellen, had echtgenoot een paar spoedproblemen op te lossen en twee afspraken met klanten, moest ik mijn nieuwe boek promoten en waren er een paar schrijfopdrachten die echt niet konden wachten.
Maar het ging. We verdeelden al onze bezittingen tussen transportbedrijf, dochters, kringloop en vuilstort. Kochten een nieuwe, extra grote koffer omdat de spullen die mee moesten in het vliegtuig echt niet in ons oudje pasten, leverden de sleutels in bij de kopers, schreven ons uit bij de gemeente, namen afscheid van de familie en lieten ons op de tiende dag uitgeput op onze stoelen in het vliegtuig vallen.
En toen pas drong het echt tot me door. Dit was waar we al meer dan een jaar naar toe gewerkt hadden. Geen huis, geen spullen, geen adres meer in Nederland. Vanaf nu zouden we alleen nog maar op bezoek komen. Onze emigratie was een feit.