Vleermuizen op mijn zolder

 

Foto door Pixabay

Eerder verschenen op Franska.nl 

Ons nieuwe huis is jaren onbewoond geweest. Tenminste, door mensen. Er hebben in de loop der jaren heel wat dieren gewoond. De bijen, termieten, wespen en kakkerlakken waren al vakkundig verwijderd voor wij het kochten. Dat scheelde. Maar vleermuizen woonden er nog wel.
Ik ben doodsbang voor die beesten. Mij krijg je in de dierentuin met geen stok de vleermuizengrot in. Maar ik probeerde er in eerste instantie niet moeilijk over te doen. Dat heb je nou eenmaal met een oud huis dat dichtgetimmerd en dus lekker donker is. Ik geloofde dat ze vanzelf wel weg zouden gaan als we het hout voor de ramen verwijderden en regelmatig heen en weer liepen. Dat klopte. Gedeeltelijk. Ze verdwenen uit de kamers beneden en gebruikten de zolderkamer als uitvalsbasis. Dat was niet helemaal de bedoeling.
Ik vroeg maar eens aan het internet wat je tegen vleermuizen kunt doen. Nederlandse websites zeiden dat het verboden is ze te verjagen en dat je gewoon moet voorkomen dat ze binnenkomen. Maar wij wonen niet in Nederland en ze waren al binnen. Van Amerikaanse websites mocht je ze wel wegjagen, want hun uitwerpselen zijn slecht voor de gezondheid en slecht voor je huis. Er volgde een lijst met mogelijkheden. Mottenballen, naftaleen, spiegels, aluminiumfolie, kerstversiering en eucalyptus. Maar, sloot het artikel af, ze hebben vooral een enorme hekel aan kaneel.
Kaneel? Echtgenoot geloofde er niets van, maar ik was eigenwijs en kocht vijf zakjes kaneelpoeder. Ik durfde die zolderkamer niet in, dus ik keek toe hoe echtgenoot strooide. Tot de vleermuizen wakker werden, toen ben ik het beneden op de porch gaan afwachten.
Als dit niet hielp, moest toch de ongediertebestrijding er maar bij komen, besloot ik. Al vond ik dat eigenlijk zielig. Die beestjes kunnen er ook niets aan doen dat hun verblijf ineens verkocht is. Maar ik wilde ook niet dat ze bleven. Ik vind ze al doodeng als ze slapen, maar ’s nachts worden ze actief en ik moet altijd minstens twee keer naar het toilet en dan zou ik ze vast tegenkomen… Ik kreeg het al benauwd bij het idee.
Na tien minuten kwam echtgenoot naar beneden. ‘Ze zijn weg. Allemaal’, meldde hij verbijsterd.
Sindsdien ga ik iedere dag, zodra we het huis binnenkomen, eerst even – heel voorzichtig – in de zolderkamer kijken. Het lijkt erop dat de vleermuizen definitief verhuisd zijn. En dat is een enorme opluchting.