Je blijft wie je bent

foto van Trần Long

Vorige week vierden echtgenoot en ik dat we 29 jaar getrouwd waren. Dat is best een hele tijd. Je zou denken dat we de dag doorbrachten met nadenken over 'wie had 29 jaar geleden gedacht dat we nu op Curaçao zouden wonen' en meer van dat soort overpeinzingen. Maar echtgenoot had daar geen tijd voor, die had een spoedopdracht en was de hele dag van huis.
En ik bedacht juist dat we vlak voor ons huwelijk hadden overwogen om naar Bonaire te verhuizen. Dat is ons destijds uit het hoofd gepraat door mensen die andere plannen met ons hadden (dat klinkt vrij luguber, als ik het teruglees, maar het drukt toch wel een beetje uit hoe het was, zonder op details in te gaan), maar het idee van emigratie is altijd blijven leven.
Goed, er kwamen wat zwangerschappen en baby's en peuters tussen door. Die eerste paar jaren hadden we wel iets anders aan ons hoofd. Maar toen de dochters allemaal naar school gingen, dachten we dat het misschien wel leuk was om naar Australië te vertrekken. En als Australië ons had willen hebben, zouden we dat gedaan hebben ook.
In de jaren daarna kwam het 'een camping beginnen in Frankrijk' idee nog even voorbij (maar het nadeel van Frankrijk is dat er zoveel Fransen wonen die allemaal nog Frans spreken ook) en ik voelde wel wat voor Engeland. Echtgenoot niet, want die wilde graag een beter klimaat dan het Nederlandse, niet een nog slechter klimaat. Ierland durfde ik daarom niet eens te noemen.
Hoewel, we kennen hier een paar Ieren en een van hen vertelde ons verbaasd dat hij ergens gelezen had dat het in Nederland nóg vaker regent dan in zijn vaderland. Dus.
Toen we gingen reizen, was de vraag 'zouden we hier willen wonen?' altijd een leuk gespreksonderwerp. Nee, dat we uiteindelijk toch echt geëmigreerd zijn, verbaast me niet echt.
Het feit dat we het al zo lang samen volhouden ook niet. We zijn tenslotte getrouwd met het idee dat dat voor altijd zou zijn.
Nee, wat mij altijd het meest verbaast als ik me bij dit soort gelegenheden realiseer hoeveel jaren er voorbij gegaan zijn, is hoe weinig een mens eigenlijk verandert. Ja, uiterlijk. Het vel is niet zo strak meer en de haren worden grijs. En lichamelijk merk je het ook wel. De leesbril moet echt overal mee naar toe en het gaat allemaal net wat moeizamer dan toen we twintig waren. Maar van binnen... van binnen ben ik nog steeds dat meisje van toen. Met wat meer levenservaring, dat wel. Maar daardoor verander je niet wezenlijk. Dat denk je als je nog jong bent. Je denkt dat je jezelf kunt veranderen, kunt vormen. Sommige mensen denken zelfs dat ze hun partner kunnen veranderen. Dat is helemaal dom, maar ook een heel ander onderwerp, we hebben het nu over onszelf.
Dertigjarige bloggers en youtubers zijn nogal van de doelen en de zelfontwikkeling. Gewoontes aanleren en jezelf veranderen in een beter mens. Het is ze gegund, hoor. Maar ik geloof er niet in.
Gedrag kun je veranderen. Absoluut. Maar je blijft wie je bent.
Als je van nature slordig bent, kun je jezelf leren je huis bij te houden en alles op te ruimen. Maar je zult er altijd bij na moeten denken, jezelf altijd moeten vertellen dat je nu echt aan de slag moet. Want als je denkt dat je spontaan in een net mens veranderd bent door een paar maanden een schema te volgen, heb je het mis.
Als je te dik was omdat je moeilijk maat kunt houden met eten, kun je heel erg afvallen als je de knop eenmaal omgezet hebt. Maar je kunt nooit zomaar eten waar je zin in hebt. Ja, een paar dagen, misschien een paar weken. Maar daarna zul je jezelf moeten dwingen je weer aan de regels te houden. Want anders slippen de slechte gewoontes er zó weer in en de kilo's er zó weer aan.
Als je van nature verlegen en onzeker bent, leer je in de loop van de jaren omgaan met mensen. Je kunt jezelf er toe zetten gesprekken te beginnen en zelfverzekerd over te komen. Maar diep van binnen zit nog steeds dat meisje dat het liefst met een boek op haar kamer zat omdat ze het gevoel had dat niemand haar aardig vond.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik best teleurgesteld was toen ik dit door begon te krijgen. Want hoe fijn zou het zijn als je met wat werk en doorzettingsvermogen kon veranderen in de persoon die je zo graag zou willen zijn? Maar zo werkt het dus niet. Je blijft wie je bent. Je leert er alleen beter mee omgaan.
Voor ons huwelijk is dat wel goed, trouwens. Want diep van binnen ben ik dus nog steeds datzelfde meisje dat zo verliefd was op die jongen die hij stiekem ook nog is. Andersom is dat ook zo. En dat is heel fijn.