De kat zorgt voor afleiding na een heftig weekendje

Ik had vrijdagavond nog het idee dat ik vandaag zou kunnen melden dat we een lekker ontspannen weekend hadden gehad. Maar dat viel wel een beetje tegen.

Ik voelde me zaterdag nog steeds niet erg lekker, dus van lekker in de tuin werken of schoonmaken kwam niet veel. Ook moest ik snel wat werk inhalen, want het bleek dat het wel degelijk aan mijn e-mail lag dat ik al die mailtjes niet binnenkreeg. Oeps. Echtgenoot kon het precies uitleggen, maar ik ben niet zo heel technisch aangelegd. Het komt er in ieder geval op neer dat gmail en dat soort providers iets willen wat mijn (door onszelf gehoste) mail niet kan. En een hoop van de mensen die ik mail zitten bij gmail en consorten. Dus nu ben ik -met frisse tegenzin - toch ook maar overgestapt op mijn gmailadres. Kan Google fijn meelezen...

De persconferentie van half twaalf was ook een heftige. Avondklok. Per direct. Tussen negen uur 's avonds en zes uur 's ochtends mag er niemand meer op straat zijn die daar niets te zoeken heeft. Op zich voor ons niet zo'n ramp. We zijn zelden na negenen nog op stap en nu zeker niet, want happy hours en avondjes met vrienden waren al niet meer toegestaan. Maar het voelde toch naar, zo'n extra strenge maatregel.

Zondagochtend werd het thuiszitten echtgenoot een beetje teveel. Hij had twee weken alleen maar bij ons huis doorgebracht (niet meegeweest boodschappen doen) en hij liep rond als een gekooide leeuw. Dus stelde ik voor een rondje te gaan rijden. Nergens uitstappen, niet specifiek ergens heen, maar gewoon een beetje rijden en kijken. Dat deden we voor we dit huis hadden bijna ieder weekend. Hij kon er niet echt zin in krijgen, maar na een beetje aandringen ging hij toch mee.
We waren nog onderweg tijdens de persconferentie van half twaalf. Ik keek gauw even op mijn telefoon naar de hoogtepunten (Paradise fm heeft een goed, Nederlandstalig, liveblog). Een tiende besmetting, waarvan bevestigd was dat hij lokaal was opgelopen en om zes uur 's avonds nog een persconferentie. Oei. Ik zag de bui toen al hangen, maar we namen het er nog maar even van. Patatje eten (take-out mocht nog) en de andere kant van het eiland ook nog even bekijken.
We reden door tot we echt geen zin meer hadden en blij waren dat we weer thuis waren. En dat was maar goed ook.
Om zes uur kregen we te horen dat het eiland in lockdown zou gaan. Officieel pas maandagochtend zes uur, maar door de avondklok eigenlijk 's avonds om negen uur al. We mogen alleen nog maar noodzakelijke boodschappen doen (eten, medicijnen, benzine, spullen voor reparaties) en verder mogen we de straat niet meer op en dat wordt streng gecontroleerd. Het zat er aan te komen, maar het was toch wel even schrikken.
Vandaag werd er nog eens grondig uitgelegd waarom het nodig is. We hebben maar 20 beademingsapparaten. Als het virus met dezelfde kracht losbarst als in Europa, zijn die in een mum van tijd bezet. Onze bevolking heeft in verhouding veel ouderen en veel mensen met onderliggende klachten. Het zou dus een ramp worden. Flatten the curve! dat blijft dr. Gerstenbluth roepen. Ik begrijp het wel, maar ik hoop dat dat lukt op deze manier...

Gelukkig zorgde Poes vanochtend nog even voor de broodnodige afleiding. Hij had ook goed meegeluisterd. Snel boodschappen doen, thuis opeten. Dus nam hij de blau-blau (een hagedis ter grote van een flinke muis of een kleine rat) mee naar ons huis in plaats van het beest op te eten waar hij het gevangen had. En ach, dan kun je er meteen leuk mee spelen. Fijn, achter mijn potjes met pas opgekomen peperplantjes. Poes had het naar zijn zin. Ik niet. Want ten eerste hoef ik dat gespeel niet te zien (ik accepteer dat katten dit doen, maar ik negeer het liever) en en tweede: blijf bij mijn planten vandaan!
Helaas voor Poes was dit een blau-blau met karakter. Op de een of andere manier zette het dier in doodsnood zijn tanden in een teen van Poes zijn achterpoot (ik neem aan dat een blau-blau tanden heeft omdat Poes het letterlijk uitjankte van de pijn). Wat Poes ook deed, hij kreeg hem er niet af ook. Uiteindelijk rende Poes, met de blau-blau aan zijn teen, rondjes door de kamer boven (die we gelukkig niet gebruiken en nog niet eens afgewerkt hebben), viel daarna van de trap en verliet het huis door de tralies aan de zijkant. Dat laatste was teveel voor de blau-blau, hij liet eindelijk los.
Poes had daarna geen trek meer en heeft zeker een half uur liggen uithijgen. Ik heb de blau-blau het bos in moeten gooien omdat de mieren eraan begonnen waren, want hij keek er niet meer naar om. Ik denk dat hij voorlopig andere prooien kiest...

(Ik heb foto's van de aanslag op mijn peperplantjes. Wat erna kwam was letterlijk niet te filmen, maar met een beetje fantasie zie je het vast wel voor je ;-)  )