Een dramatisch afscheid

'Curaçao huilt omdat wij weggaan,' deed echtgenoot dramatisch toen het op onze laatste dag 's ochtends al begon te regenen.
'Het was vast eerder andersom,' dacht een dochter die we dit verhaal vertelden. Maar dat viel mee. We hadden geen zin om weg te gaan, maar echt een probleem was het deze keer niet. We wisten dat we snel weer terug zouden zijn en dat we steeds dichter bij het moment kwamen dat 'naar Curaçao' officieel en legaal 'naar huis' betekent, terwijl 'naar Nederland' dan een vakantiemomentje is.
Curaçao vond het echter verschrikkelijk dat we weggingen en bleef de hele ochtend huilen. We besloten dan maar niet te gaan zwemmen. Onze geleende auto hadden we laten wassen, maar werd stiekem toch weer vuil. De laatste schoonmaakronde van ons appartement werd er ook een beetje lastig door, want we bléven modder naar binnen lopen. Maar het lukte allemaal.
Op Hato leverden we de koffers in en besloten het laatste uurtje buiten door te brengen, want het was inmiddels droog. Al een half uur zelfs. Blijkbaar had het eiland zich ermee verzoend dat we weggingen, wilde ik net tegen echtgenoot beweren toen het weer begon te spetteren.
We bleven nog even zitten, maar toen het ophield met zachtjes regenen zijn we toch maar naar binnen gegaan.
Door het raam bij de gate zagen we dat het daarna zelfs ophield met ietsjes harder regenen. Het begon namelijk tropisch te storten en dat duurde langer dan normaal. Veel langer zelfs.
De Curaçaose vlag zag het niet meer zitten. Die hing nat en zielig naar beneden. De Nederlandse vlag daarentegen deed oer-Hollands van 'je bent toch niet van suiker!' en wapperde vrolijk in de steeds sterkere wind.
Als we echtgenoots ideeën serieus nemen, moeten we melden dat het eiland zich daarna pas echt op ging winden over ons dreigende vertrek. Onweer. En niet zo'n klein beetje ook.
Het hielp. Eventjes. Ruim een half uur vertraging omdat we niet mochten vertrekken. Sterker nog, we mochten niet eens aan boord. Maar uiteindelijk gaf het eiland het op. Het onweer rommelde langzaam steeds verder weg, de regen stopte. De Curaçaose vlag ging weer wapperen.
En wij stapten in het vliegtuig. Huilen deden we niet toen we eindelijk opstegen (meestal moeten we toch wel een traantje wegpinken), want het was maar een afscheid voor tien weken.
Dachten we.