Dat het zo lang leek te duren had natuurlijk te maken met het feit dat echtgenoot achter in die ambulance lag met een hart dat rare dingen deed.
Vanuit zo'n bijrijdersstoel heb je goed zicht op de onhandige manier waarop automobilisten reageren als ze een sirene horen. Sommigen hebben er lak aan en doen gewoon wat ze van plan waren. Anderen raken min of meer in paniek en doen dan vreemde dingen.
Als ik zelf achter het stuur zit, behoor ik tot de laatste categorie. Ik vind autorijden best leuk, maar we wonen in een zeer drukke omgeving, dus je moet er je hoofd bij houden. En dan ineens, een sirene. Eerst rondkijken. Waar? Achter me? Voor me? Zijweg? Moet hij erlangs waar ik ben?
Dan inschatten wat het handigst is. Opzij gaan? Of juist blijven rijden zodat hij over de vluchtstrook kan? Moet ik bij het stoplicht doorrijden zodat ik de weg niet blokkeer? Of juist zorgen dat het kruispunt vrij blijft?* En wat doen de mensen voor mij? Want als zij een andere beslissing nemen, blokkeer ik de boel alsnog. Enzovoorts.
Pas als de ambulance voorbij is, vraag ik me af wat er aan de hand is en hoop ik dat alles goed komt met de patiënt. Dat hoort er ook bij. Als ik thuis een sirene hoor – en dat is eigenlijk best vaak, want we wonen vlakbij een rondweg – krijg ik er toch altijd even een naar gevoel bij. Het zou je kind of je vader of je moeder maar zijn.
Of je man.
In het ziekenhuis bleek het geen hartaanval te zijn, maar een aangeboren probleempje dat zich een halve eeuw verborgen heeft weten te houden en op zich niet dodelijk is.
Er moet wel geopereerd worden.
Tijd is relatief. Uit ervaring weet ik dat de tijd héél langzaam lijkt te gaan als je op een wachtlijst staat...
* voor mensen die ook twijfelen over regels en gedrag in deze situatie: hier wordt het duidelijk uitgelegd
foto van Pexels.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat leuk dat je wilt reageren!
Ik lees alle reacties en meestal antwoord ik ook, al kan dat soms een paar dagen duren.