Hokjes

Het is in Punda altijd nét iets gezelliger als er een cruiseschip ligt. Ook drukker natuurlijk, maar we gaan ook niet naar de stad voor onze rust. We gaan naar de stad voor de gezelligheid. Om mensen te kijken. Dat vinden wij leuker dan aapjes kijken en bovendien hoef ik me bij mensen niet schuldig te voelen over opsluiten in hokken en dat soort nare dingen.
Hoewel... Eigenlijk ben ik natuurlijk wel steeds bezig mensen in hokjes te plaatsen. Niet fysiek, maar in het geestelijke.
Mannen met Hawaïhemden zijn vrijwel altijd Amerikaans. Vrouwen zijn lastiger te plaatsen, vrouwen uit Nederland, Duitsland en Amerika lijken allemaal op elkaar. Als er luidruchtig en onbeschoft om bier geroepen wordt zijn het helaas altijd (jonge) Nederlanders.
Ik kijk ook altijd uit naar de ervaren toerist. Die zie je niet vaak, want die hebben haast. Ze lopen in keurig gestreken bermuda's met stralend schone t-shirts, van die verstandige sandalen en met een rugzakje op de rug. Ze lijken nooit last van de warmte te hebben en zijn altijd onderweg naar de volgende bezienswaardigheid. Ze staan nooit zomaar even stil bij een muurschildering of een bijna ingestort huis. Er zijn tenslotte veel belangrijker dingen te bezichtigen. Vinden zij. Ik vind dat jammer. Curaçao is geen museum, het is een levend eiland.
De onervaren toerist komt vaker voor. Steevast met een grote zonnehoed op, wat op zo'n winderig eiland helemaal niet handig is. Ze staan op kaartjes te turen, maar kunnen meestal niet plaatsen waar ze zijn en eindigen uiteindelijk op een terras. Als ze daar beginnen te  klagen over de warmte zijn het vaak Canadezen.
'Te warm, te vochtig,' kreunde de man die naast ons op het terras zat. 'Bij ons vriest het.' Nee, ze waren de stad nog niet echt in geweest, want daarvoor was het ook te warm. Zijn vrouw en hij hadden het plan voor de rest van de middag al klaar: nog één biertje, dan naar het Casino en vervolgens terug naar het schip.
Ik heb ze aangeraden in februari terug te komen om het eiland echt te bekijken, dan is het koeler en minder vochtig. Want als je enige herinnering aan Curaçao is dat het te heet was om iets te doen, heb je toch echt iets gemist. Vind ik.
Waarmee ik mezelf definitief in het hokje 'betweterige eilandkenner' plaats. Maar ja, dat moet dan maar.