Saaie geit (of saaiïgheid?)

'Alleen geitenvlees?' Eensgezind schudden wij ons hoofd. 'Nee, sorry. Dan eten we hier niet.' De serveerster vond ons duidelijk saai, maar dat moest dan maar.
Ons vaste zondagavondritme van ergens een goedkoop hapje eten en dan door naar Kokomo Beach voor een drankje en goede muziek werd verstoord door het carnaval. De route loopt namelijk dwars door de stad en het was dus bijna onmogelijk om bij onze normale eetadresjes te komen.
Het kán wel, hoor. Maar die route hadden we vrijdagavond al geprobeerd en het had twee keer zo lang als normaal geduurd om thuis te komen. Maar ja, op het schemaatje dat ik - heel slim, vond ik zelf - uit de krant had gescheurd, ontbrak de optocht van vrijdag. Dus kwamen we er pas achter dat die er was toen we naar huis wilden.
We zouden er natuurlijk ook bij kunnen gaan staan om te kijken. Dat hebben we vijf jaar geleden ook gedaan. Maar één keer was genoeg. Wij zijn nu eenmaal van die saaie types van boven de rivieren.
Dus besloten we het carnaval links te laten liggen en ergens anders dan normaal een hapje te eten. Gewoon bij Kokomo, wat logisch zou zijn, is voor ons geen optie. Men gooit daar letterlijk over elk gerecht een kruidenmengel waar echtgenoot niet tegen kan.
De dichtstbijzijnde patatkraam was dicht. Zoals altijd als wij daar iets willen eten. De twee restaurants in de buurt vonden we te duur.
'Williwood dan maar?' stelde echtgenoot voor. Dat ligt redelijk dichtbij, is zeer toeristisch en 'moesten' we eigenlijk sowieso nog eens proberen.
Ik aarzelde. 'Ik ben vandaag niet in de stemming voor avontuurlijk eten.'
'Ze hebben daar vast wel iets anders dan geitenburgers,' dacht hij optimistisch.
En dat klopte. Voor lunch of ontbijt kon je iets anders bestellen. Maar niet na vijf uur. We konden echt alleen maar een geitenburger krijgen. En daar hadden we dus geen zin in. Wij zijn niet zo dol op geit. Niet op ons bord in ieder geval. Levende geiten zijn wat anders, dat vind ik leuke beesten.
We reden naar huis, waar ik zelf een snelle maaltijd in elkaar gooide, zodat we toch nog op tijd waren voor de muziek bij Kokomo. Waar we wel meezongen, maar niet dansten.
Saaie mensen, ik zei het al. Maar wij zijn best gelukkig zo.

(foto van Pexels.com)