Oud & Nieuw op Curaçao

Allereerst voor iedereen die dit leest: een heel gelukkig nieuwjaar!

Nieuw jaar, nieuwe kansen.
Zo voelt het voor mij altijd, ondanks dat ik op mijn leeftijd toch zou moeten weten dat die datum er niet toe doet. Maar ach, het kan ook weinig kwaad om dat wel zo te voelen, als je maar niet al te teleurgesteld bent dat het leven niet ineens op magische wijze veranderd is na 1 januari.
Sowieso is die eerste dag van het nieuwe jaar nooit mijn beste dag, want de dag ervoor ga je nog even uitbundig feesten en dat merk je toch echt wel de dag erna.
Dit jaar waren we voor het eerst op het eiland met Oud en Nieuw. En daarom besloten we ons vol in het feestgedruis te storten (nou ja, op onze manier dan). Dat feestgedruis begint hier op Oudjaarsdag al ’s middags. In Pietermaai (net voorbij Punda, het oude centrum van Willemstad) wordt al een paar jaar een paar-miljoen-klapper afgestoken en daaromheen is een compleet straatfeest. Hoe laat de herrie begon kon niemand ons vertellen. Twee uur, drie uur… Caribische tijd. ’s Middags.
Wij liepen er al om een uur of een. Aten een patatje bij een kraampje, dronken wat water bij een andere kraam, waar een kennis achter stond. Liepen nog maar een rondje, gingen even in de schaduw zitten en liepen nog maar eens een rondje. Het was al ruim voorbij twee uur toen we zagen dat men de klapper begon uit te rollen. We vonden een plaatsje aan het hek, in de schaduw. Het spektakel liet nog even op zich wachten, maar we stonden er goed. Rond half vier begon het dan eindelijk. In de verte hoorden we de eerste klappen al en ik maakte me klaar om het allemaal te filmen. Niet dat ik verwachtte dat er veel te zien was, maar ik probeer een betere blogger te worden en dingen vast te leggen voor mijn lezers.
Er renden een bewaker en een man met een brandspuit voor de vlam uit en daarachter zag je vonken. En daarachter… een enorme rookwolk. De wind waaide precies in de richting van de straat en de rookwolk haalde al snel de knallen in. En toen kwam ik erachter dat ik niet één, maar twee handen te kort kwam. Ik wilde filmen, maar ook allebei mijn oren bedekken én ik had graag een hand voor mijn mond willen houden tegen de rook. Recht voor ons lag de klapper opgerold, maar we wachtten het effect daarvan maar liever niet af. We stikten allebei bijna en zijn zo snel we konden weggerend. Maar goed ook, hoorde ik achteraf. Ik had nog net wat vonken gevoeld, maar vorig jaar schijnt het haar van een vrouw vlamgevat te hebben en toen haar man het probeerde te doven, vloog zijn shirt in brand.
Gelukkig stonden we vlakbij een stuk braakliggend terrein dat grensde aan de zee. Even frisse lucht. Even ademhalen en wachten tot de rookwolk voorbij was.
Het straatfeest ging nog lang door, maar wij waren er wel een beetje klaar mee. We aten wat bij ons een barbecuerestaurantje waar we vaker komen en dronken nog wat in de stad bij een bar waar veel kennissen waren en gingen daarna vóór de grote drukte begon naar Blue Bay, waar we bij de strandbar nog meer kennissen ontmoetten. Het vuurwerk om zeven uur (Happy Dutch New Year! riepen al onze Amerikaanse vrienden) was minimaal en dat om twaalf uur mooi, maar erg kort.
Maar dat gaf niet. We hadden ons portie die dag wel gehad.