Bekijken en bekeken worden

“Wie gaat er mee naar het strand om het nieuwe jaar in te luiden?” Als er zo’n bericht in de app-groep verschijnt, zijn wij meestal de eersten die zeggen dat we meedoen. We wonen nu toch al een jaar fulltime op Curaçao, maar dat enthousiasme slijt niet. Nog niet in ieder geval.
We waren de week ervoor ook al naar het strand geweest, met z’n tweeën. Deze keer om te vieren dat we weer thuis waren. En om nog één laatste stranddag in 2019 te houden. Niet dat we er een reden voor moeten verzinnen, maar mét reden is het gewoon nog net een tikje leuker.
Wat ik zo fijn vind van het strand is dat er altijd van alles te zien is. Toen we met z’n tweeën waren heb ik me heerlijk zitten verbazen over een Amerikaans gezin dat met enorme tassen aankwam. Oudste zoon en dochter deden verwoede pogingen om twee parasols stevig in de grond te krijgen. Dat kun je vergeten op Curaçao, want het strand bestaat uit een dunne laag los zand op rotsen. En bovendien waait het er stevig. Er zijn overal palapa’s waar je onder kunt gaan zitten (als je op tijd bent) en op dit strand waren parasols te huur die met een stevige betonnen voet in de grond stonden. Maar dat vonden ze blijkbaar te duur. Dus stapelden ze stenen en zat de oudste jongen het grootste deel van de dag met de parasol in zijn hand geklemd. Dat vond hij niet erg, want hij wilde toch alleen maar lezen. Pa en kleinere jongen bliezen ondertussen een surfplank op en dobberden daar tien minuten op rond tot ma het ding claimde. Zij ging erop staan en peddelde naar de boeienlijn waarna ze uren (werkelijk uren) heen en weer bleef roeien, tot ze weer naar huis gingen. Ondertussen speelden de rest van het gezin (met uitzondering van de oudste jongen die dus alleen maar met de parasol in zijn hand zat te lezen) met een bal. Ze waren werkelijk onvermoeibaar. En na drie uur pakten ze de hele boel weer in die enorme tassen en weg waren ze weer. Heel apart, maar wel boeiend om naar te kijken.
Afgelopen zaterdag waren wij degenen die bekeken werden. Er zaten zelfs mensen achterstevoren om ons goed te bestuderen, dat zag ik toen ik terugkwam van een paar baantjes zwemmen. Wat er zo boeiend aan ons was, weet ik niet. We waren met een stuk of vijftien mensen. Een groot deel daarvan was Amerikaans en dus (ja, generaliserend, maar in dit geval absoluut waar) zeer aanwezig. Daarnaast waren er twee Duitsers, twee Belgen, een Turk en twee Nederlanders (wij dus). Een zeer gemêleerd gezelschap, inderdaad, maar daar staan we zelf eigenlijk nooit bij stil. Iedereen spreekt Engels, de één wat beter dan de ander, maar we begrijpen elkaar allemaal prima en verschillen in achtergrond en levenshouding worden gemakkelijk overbrugd, zeker met een biertje en de barbecue erbij.
Ja, misschien is dat toch wel erg boeiend om te zien. Wereldleiders zouden er een voorbeeld aan moeten nemen….