Dagblog :: 1 april 2020

Ik ben nog een beetje zoekende naar een goede manier om regelmatig te bloggen. Mijn hoofd staat niet naar "echte" columns (of in ieder geval stukjes waar ik mijn best op gedaan heb qua vorm, inhoud en schrijfstijl), maar ik vraag me af of het wel boeiend is om mijn dagelijkse gedoe te lezen. Aan de andere kant: vlogs en Day-in-the-life video's zijn razend populair. En was ploggen dat ook niet, een paar jaar geleden? Mijn favoriete ploggers zijn er helaas alledrie mee gestopt, maar toch.
Ik ga de komende week (weken?) eens kijken of dat misschien de juiste manier is om hier verder te gaan. Dan wordt het dus een soort van dagblog...

We pakken de draad op bij dinsdagavond. Ik las wat in mijn boek en ging toen eten koken.
Ik had een half uur eerder na lang twijfelen toch maar de maaltijden van de dagen ervoor gepost. Dus maakte ik nu keurig een foto van de ingrediënten van de maaltijd van vandaag:

Kippedijfilet (vinden wij lekkerder dan kippeborst), een half potje mais, een half potje witte bonen,  een half potje tomatensaus (ik doe mijn best om restjes te verwerken), een prei, een rode ui, een gele ui en een stel tomaten die niet zo lang houdbaar bleken te zijn en waarvan ik de bruikbare delen ga verwerken.

Ik maakte gauw een foto van de ondergaande zon. Elke dag anders, elke dag mooi.
En toen... vergat ik een foto te maken van het eindproduct van mijn restverwerking. Goed begin, G.!
Het smaakte in ieder geval prima (ik gebruikte nog wat fajitakruiden voor de smaak) en het zag er eigenlijk ook perfect uit. Ik had de kipfilets in hun geheel laten smoren in de gevulde tomatensaus.
Maar ja. Geen foto's dus.

Na het afwassen en opruimen breide ik nog gauw het laatste stukje van mijn muts. Nee, daar heb ik hier helemaal niets aan. En voorlopig ga ik ook niet naar Nederland. Maar ik brei nu eenmaal graag mutsen. Dat vind ik ontspannend. En dat mag. Ik heb een tijdje geloofd dat ik alleen maar nuttige dingen mocht breien, maar het is tenslotte een hobby. Waterverfschilderijtjes, kleurplaten en borduurwerkjes zijn ook niet nuttig.
Daarna kon ik het weer niet laten en las ik nieuws en social media op mijn telefoon. Niet handig. Ga je niet beter van slapen.

Woensdagochtend waren we allebei om vijf uur klaarwakker. Normaal gesproken staan we pas om zes uur op, maar het heeft zo weinig zin om te blijven liggen als je wakker bent. Dus stonden we extra vroeg op.

Ik breide wat (een simpele omslagdoek) en las nog wat (De verborgen kleitabletten van Julia Navarro). Ik weet nog niet wat ik van dat boek vind. Ik ben halverwege en heb moeite me erop te concetreren, maar dat hoeft niet aan het boek te liggen. Het onderwerp is boeiend genoeg, tenminste, als je houdt van boeken over antieke teksten, archeologie en mensen die daar om allerlei verschillende redenen bij betrokken raken.
Het lukte me om tot half zeven van mijn telefoon en mijn laptop af te blijven. Normaal gesproken ga ik om zeven uur mijn mail lezen (want dan is het in Nederland al middag en zitten mensen soms met smart op antwoord te wachten), maar de laatste tijd zat ik direct om zes uur al met mijn telefoon het nieuws te checken, dus ik vind anderhalf uur zonder best een overwinning ;-)

Na het ontbijt ging ik op pad om boodschappen te doen. Dat mag maar met één persoon per huishouden, dus ging ik alleen.

Bij de supermarkt moest ik achteraan sluiten in de rij voor ik naar binnen mocht. Er was met strepen aangegeven wat twee meter afstand was. Maar dat duurde niet lang, ik mocht na een minuut of vijf al naar binnen. Binnen was afstand houden lastiger.
Het was druk en lang niet iedereen lette op. Ik kreeg ook nog even de wind van voren:  ik ging tegen de looprichting in. Wat eigenlijk heel grappig was, want ik sla het tweede gangpad standaard over. Daar staat alleen maar zoete frisdrank. Maar daardoor was mijn hele normale route dus achterstevoren. Het was even wennen, maar ik vond het een goed idee om de paden eenrichtingsverkeer te maken. Dat scheelde toch heel wat opstoppingen.

Op de terugweg stond ik in de file.
Huh? Ja, we zitten in een lockdown. Maar het was echt niet uitgestorven op straat. De file kwam door politiecontrole. Ik kon de man bijna niet verstaan door zijn mondmasker heen.
"Waar gaat u naar toe, mevrouw?"
"Naar huis."
"Waar is dat?"
"Westpunt."
"Oké, fijne dag."
Ik had papieren bij me om te bewijzen dat ik echt op Westpunt woon, maar die hoefde hij niet te zien. Het is vooral intimidatie en ontmoediging, denk ik.
Vanaf morgen worden de controles nog heftiger. Tijdens de persconferentie van half twaalf kregen we te horen dat er nog steeds veel te veel mensen op straat zijn. Dus zijn we nu ingedeeld in groepen op basis van kenteken (iedereen doet bijna alles met de auto) en mag iedereen twee dagen per week op straat zijn (behalve vitale beroepen). Onze dagen zijn woensdag en zaterdag. Woensdag is toch eigenlijk mijn vaste boodschappendag, dus dat komt goed uit.

Ik ging ook nog even in de rij bij de botika, voor aspirine (echtgenoot slikt bloedverdunners voor zijn hart) en andere pijnstillers. We moesten buiten wachten en dat duurde vrij lang. Gelukkig stonden er stoelen. En ik kon wel alles krijgen wat ik nodig had, dat was ook fijn.

Eenmaal thuis gauw de koelkast- en vriezerspullen opgeruimd. Voor de rest had ik geen puf meer.
Laptop erbij, nieuws bijgelezen en de persconferentie gekeken. Behalve het nummerbordbeleid was er nogmaals een oproep om ons aan de regels te houden. Dat schijnt erg lastig te zijn.
Ik was de persconferentie na een half uurtje zat (steeds weer vragen over uitzonderingen - ja, maar ik... etc.) en ben gaan lunchen. Daardoor miste ik helaas wat hieronder staat (het eerste deel is een vraag van iemand van de pers, Girigorie is onze minister van Justitie): 

Bovenstaande vertaling heb ik even van de facebookpagina van Dolfijn FM gestolen.
Dr. Izzy (Gerstenbluth, onze epidimoloog) was het blijkbaar ook zat. Ik heb het al eerder gezegd, ik vind het een geweldige man.

De rest van de dag is een beetje vaag. Ik was moe van het boodschappen doen, moe van de impact die dit soort dingen op je heeft, moe van alles. Echtgenoot was er ongeveer hetzelfde aan toe.
Ik las een paar hoofdstukken, klikte wat rond op internet.

Vijf uur: onze standaard snack: komkommer (met een klein beetje zout en een scheut azijn)

Ik zette maar weer even een vogeltje op de foto.

 En de zonsondergang natuurlijk.

Tijd om eten te koken. De verse groente is deze keer aubergine, met mais en zwarte bonen uit blik, een flinke dosis knoflook (dat zit in die pot links) en een biefstukje. De champignons gingen de kast weer in.

Dat smaakte prima!

 Na de afwas nog even een stukje breien en daarna naar bed. Welterusten!