Dagblog :: 2 april 2020

Goedemorgen! Eigenlijk ben ik hier al een half uurtje wakker. Ik heb gebreid tot het licht genoeg was om te lezen. De kat was blij dat ik plaats voor hem maakte.

Even wennen nog, dat foto's maken. Hier hebben we ons eerste rondje koffie en thee al op, hebben we ontbeten en de afwas gedaan en ben ik dus bezig met de tweede pot koffie van de dag. Om half negen. Ja, er gaat hier heel wat koffie doorheen.

Ik doe gauw een rondje door het huis (ik probeer in ieder geval mijn dagelijkse takenlijstje bij te houden) en draai een was. Ik blijf het heerlijk vinden om die gewoon buiten te kunnen hangen.

Werk, werk, werk. Helaas is het boek van die leuke schrijfster een beetje aan de treurige kant. Niet echt waar ik behoefte aan heb nu. Maar goed, het is werk en het moet gebeuren. Ik mail nog wat heen en weer en luister maar weer eens naar de persconferentie.
Ik merk dat ik nieuwsmoe begin te worden. Vanochtend was het half tien (!) voor ik eindelijk een nieuwssite opende. Ook de persconferentie ben ik al snel weer zat. Na tien minuten was het al duidelijk dat er eigenlijk geen nieuws was (nog steeds hetzelfde aantal besmettingen - dat is wel positief) en ik had geen geduld voor de eeuwige herhalingen. Het komt allemaal op hetzelfde neer. De overheid zegt: "Blijf thuis!" De bevolking zegt: "Ja, maar ik..."
Misschien ga ik de komende tijd maar gewoon eens per dag de samenvattingen op de nieuwssites lezen. Heb ik ineens veel meer tijd om leuke dingen te doen...

We lunchen tussen de bedrijven door en ik ga nog maar even verder met het treurige boek. Gelukkig wel een happy ending.
 

Tijd om even te ontspannen met een kopje thee.

Daarna de was van de lijn halen en meteen opruimen. Dat lijkt braaf, maar het is bij mij óf direct opruimen óf wekenlang schone kleding uit de mand vissen. Ik probeer nu toch het eerste te doen.
Daarna vind ik het wel weer genoeg geweest. Ik mag mijn boek uitlezen vandaag.

Als ik de kat eten gegeven heb, natuurlijk. Die zorgt er wel voor dat ik hem niet vergeet.

Uit! Helaas viel de tweede helft een beetje tegen. Superspannend, dat wel. Ik hoopte alleen op meer over die teksten op de kleitabletten, een beetje bijbelse controverse misschien, maar die tabletten speelden verder alleen een bijrol. Het ging vooral om wraak, moord en de achtergronden daarvan.

Ik laat het even bezinken en lees wat in dit boek. Dit zijn aantekeningen van een pastoor die eind jaren zestig, begin jaren zeventig op Curaçao leefde en met de lokale bewoners sprak over hun cultuur. Hij geeft er geen oordelen of uitleg bij, maar heeft gewoon letterlijk vastgelegd wat men hem vertelde. Boeiend om meer te weten te komen over hoe men hier in die tijd dacht (en waarschijnlijk gedeeltelijk nog denkt) over geloof en bijgeloof, maar wel een boek dat je bij stukjes en beetje moet lezen.

Uh... ja, nu je het zegt. Ik heb als kind wel eens te horen gekregen dat je glazen niet in elkaar moet stapelen...

Ingrediënten van vandaag. Gehakt, een halve bloemkool, blikje groene bonen, blikje rode bonen, taco kruiden.

Het eindresultaat toont niet erg, maar het was wel lekker!

Nog even de plantjes water geven. Vandaag is het precies een jaar geleden dat we ons officieel op Curaçao inschreven. Deze (vrij grote) planten zijn nakomelingen van planten die ik in Nederland had. Ik had een paar takjes in mijn koffer gestopt in de hoop dat ik ze in leven kon houden.

Kijk, zo zagen ze er destijds uit.

En nu dus zo. Beetje gegroeid... Ik ga maar even niet in op wat er in dat jaar nog meer veranderd is - niet alles was positief. Maar ja, zo is het leven.

Mijn camera weigerde vast te leggen hoe rood de zon was vlak voor hij onderging. Dit is het beste wat ik eruit kreeg, maar eigenlijk komt het niet eens in de buurt. Het was echt bloedrood. Heel bijzonder.