Ik had niet uitgeziekt, maar gewoon gespijbeld

Mijn nieuwe thermometer zei dat ik 37.8 had. Dat was goed nieuws, want ik was al tien dagen aan het tobben met koorts en beneden de 38 had ik nog niet gezien.

Uit nieuwsgierigheid pakte ik toch de oude thermometer nog even. Die viel regelmatig uit elkaar en de batterij was bijna op. Aangezien die hele kleine batterijen hier lastig te vinden zijn en ook nog eens de hoofdprijs kosten, had ik een nieuwe thermometer gekocht. Maar de oude deed het dus nog wel en ik was benieuwd of die twee hetzelfde aangaven. Ik nam aan van wel. Mijn vertrouwen in technologie die ik niet begrijp is eindeloos. Tenminste, dat was het. Want de oude thermometer zei dat ik 38.6 had.
Ik deed diezelfde test nog twee keer en iedere keer gaf de oude bijna een hele graad meer aan. Dat betekende dus dat ik helemaal niet al tien dagen koorts had. Of dat de nieuwe thermometer fout zat.
Maar dat laatste was niet zo, zei echtgenoot. Hij had een technische verklaring voor het fenomeen, dat er - volgens mij - op neer kwam dat een digitale thermometer versleten kan zijn en dan te veel aan gaat geven. We probeerden nog de batterijtjes te wisselen om te kijken of het daar misschien aan lag, maar dat was de nekslag voor de oude. Die deed het helemaal niet meer, niet met het batterijtje uit de nieuwe thermometer en ook niet meer met zijn eigen. In de vuilnisbak ermee en er dan maar vanuit gaan aannemen dat de nieuwe gelijk had.
Tot mijn eigen verbazing merkte ik dat ik maar half blij was dat mijn koorts dus lang niet zo hoog en langdurig was geweest als ik eerst dacht. Natuurlijk was het een opluchting, want volgens Google kun je allerlei heel nare dingen mankeren als je lang koorts hebt. Maar ik had in die tien dagen voor het eerst sinds jaren mijn gezondheid eens serieus genomen. Zolang ik boven de 38 graden zat, moest (mocht) ik van mezelf zoveel mogelijk uitrusten en uitzieken. Alleen het hoognodige doen en verder de boel de boel laten. Nu bleek echter dat het allemaal wel meeviel. Vooral de laatste dagen, want de 38 tot 38.5 graden die ik toen gemeten had, was dus eigenlijk nauwelijks verhoging. Ik had niet uitgeziekt, maar gewoon gespijbeld. Niet gerust, maar lui geweest. Het kon best zo zijn dat ik nog moe was, maar ik moest dringend weer aan de slag.
Gek hè? Ik heb blijkbaar bewijs nodig dat ik ziek ben om mezelf rust te gunnen.
Het pijnpunt zit hem juist in dat laatste woord, trouwens. Gunnen. Want natuurlijk zijn er dagen dat ik niet veel doe. Mijn lijf werkt niet altijd mee en als het niet gaat, gaat het niet. Maar daar komt altijd een flinke dosis frustratie bij kijken. Zo van: eigenlijk moet ik…
En dat is heel erg fout, want frustratie veroorzaakt stress en stress is ongezond. Stress kan zelfs langdurige koorts veroorzaken. Wat er dan uiteindelijk voor zorgt dat ik alsnog die rust neem, want dan mág het. Misschien kan ik die stappen in het vervolg beter overslaan…