Blokkade

 

Twee weken geleden schreef ik dat ik me net zo’n buigzame, onbreekbare driehoek voelde, die uiteindelijk toch breekt als er te veel aan gebogen wordt. Dat sloeg op mijn leven, waarin ik steeds maar weer mijn best deed om flexibel te zijn en mee te buigen. Op dat moment had ik nog geen idee hoeveel er nog op me af zou komen.

Een dag nadat ik dat stukje plaatste, stierf mijn vader.

En ik weet niet wat ik daar verder over kan zeggen.

Ik wil er ook eigenlijk niet te veel over zeggen; het is privé en niet alleen mijn verhaal en eigenlijk heb ik er ook niet de juiste woorden voor. Maar ik was eindelijk weer begonnen met schrijven en stukjes plaatsen en ik wil dat niet weer verliezen. Natuurlijk kan ik het volledig negeren en gewoon verder kletsen over andere dingen. Maar daarvoor is mijn blog toch net iets te persoonlijk. Ik schrijf over mijn leven en het voelt niet goed om het helemaal niet te noemen. Bovendien weet ik al dat het averechts werkt om er niets over te zeggen.

Toen mijn moeder overleed, heb ik daar niet over geschreven. Ik vond het te privé en het was niet alleen mijn verhaal. Dat was mijn excuus. Maar eigenlijk vond ik het wel gemakkelijk om niet te hoeven worstelen om de juiste woorden op papier te krijgen.
Ze overleed in mei 2020 en ik zat door de lockdown vast op Curaçao. Ik heb telefonisch afscheid van haar moeten nemen en kon niet bij de begrafenis zijn. En in alle commotie was er ook niemand die bedacht dat ik misschien wel iets had willen zeggen via een filmpje of een stuk tekst dat voorgelezen kon worden. Dat neem ik niemand kwalijk; ik vond het eigenlijk wel gemakkelijk dat ik niet hoefde te worstelen om de juiste woorden op papier te krijgen.

Achteraf besef ik dat dit alles bij elkaar ertoe heeft bijgedragen dat ik lange tijd helemaal niets meer op papier kon krijgen. Ik probeerde af en toe wel wat, maar eigenlijk ging het niet meer. Ik zat soms urenlang naar een leeg scherm te staren, maar er kwam niets. Alsof ik een mentale blokkade had door niet te schrijven over de dood van mijn moeder.

Ik was er nu wel bij. Ik zat naast mijn vader toen hij ons verliet en ik was ook bij de begrafenis. En hoewel ik het vreselijk griezelig vind om toespraken te houden, stond ik daar voor een zaal verdrietige mensen om de man die mijn vader was te herdenken. Het was een worsteling om de juiste woorden te vinden, maar het lukte en ik ben blij dat ik het gedaan heb.

Toen mijn vader twee jaar geleden verhuisde naar een verzorgingshuis, vond ik in de grote huiskamerkast een dikke ordner. Die zat vol met mijn woorden. Vanaf het moment dat ik ze mijn blog had laten zien, hadden mijn ouders elk stukje uitgeprint en zorgvuldig opgeborgen om later nog eens door te lezen. Tot mei 2020 dus.
Ik heb mijn vader weleens verteld dat ik het moeilijk vond om te schrijven sinds mama er niet meer was. Het zou prachtig zijn als ik kon zeggen dat hij me dan wijze raad gaf, me een hart onder de riem stak, of me aanmoedigde om het toch te proberen, maar de waarheid is dat ik hem daar de kans nooit voor gegeven heb. Ik praatte er altijd maar overheen, of zei dat het vanzelf wel weer goed kwam. Maar dat kwam het niet.
Vandaag maak ik heel bewust de keuze om een stukje te schrijven over zijn dood en die van mijn moeder. Want ik wil schrijven. Ik wil die blokkade kwijt.

Twee weken geleden voelde ik me als die geodriehoek. Ik was bang dat ik zou breken als ik te veel moest buigen. Maar nu weet ik dat ik die vergelijking los kan laten. Ik ben geen geodriehoek, ik ben een mens. Een mens heeft een ruggengraat, die kleine stukjes kan meebewegen naar alle kanten, die ver kan buigen in de richting waar je heen wilt gaan en die je rechtop kan houden als dat belangrijk is. Die ruggengraat heb ik de afgelopen weken gevonden.

Ik hoop dat de woorden die ik nu – worstelend met emoties en twijfels - op papier gekregen heb, eindelijk de blokkade opheffen. Er is niemand meer die mijn stukjes zal uitprinten om ze in een ordner stoppen, en dat hoeft ook niet. Maar het feit dat mijn ouders dat destijds gedaan hebben, de trots en de liefde die daaruit sprak, dat zal ik de rest van mijn leven koesteren.