Onbreekbaar

 

Ik ben net zo’n onbreekbare geodriehoek. Dat bedacht ik vanochtend.
Ik heb geen idee of die dingen nog bestaan, maar in mijn schooltijd (sprak oma) had je gewone geodriehoeken en onbreekbare. Helaas gingen die onbreekbare ook geen jaren mee. Die dingen waren namelijk flexibel en als je iets maar vaak genoeg buigt op dezelfde plek breekt het uiteindelijk toch. En dus werden er tijdens saaie wiskundelessen heel wat onbreekbare geodriehoeken gebroken.
Ik mag mezelf er graag op voor laten staan dat ik erg flexibel ben. Nieuwe plannen, onverwachte ontwikkelingen? Geen probleem, ik pas me wel aan. Dat was erg handig toen we nog drie kinderen thuis hadden en dat is nog steeds handig omdat het leven nu eenmaal vol zit met onverwachte wendingen. Ik haal gewoon diep adem en pas me aan.
Maar stiekem ben ik niet zo flexibel als ik graag zou willen zijn. Dan buig ik wel mee, maar als ik te vaak buig, breekt er iets. Soms mentaal, maar ook vaak lichamelijk. Want dat heeft allemaal met elkaar te maken.
En dus kan ik uren in de tuin met een pikhouweel aan de gang zijn, stenen versjouwen en besluiten dat ik best wel even in mijn eentje iets zwaars kan verplaatsen, maar geeft mijn rug het vaak zomaar ineens op als ik eigenlijk helemaal niets bijzonders doe. En dat is heel irritant.
Na ons onverwachte vertrek naar Nederland en wat rust om bij te komen van de hitte en de jetlag, was ik eindelijk zo ver dat ik eens iets wilde gaan doen.
Ik ben drie jaar na aankoop nog steeds aan het reorganiseren en opruimen in ons vakantiehuisje. In eerste instantie moesten we nogal wat spullen van de vorige eigenaars uitzoeken en wegdoen. Ik ben geen echte minimalist, maar zij waren het tegenovergestelde. Zo. Veel. Spullen.
En toen ik daar eindelijk een beetje doorheen was, verhuisde mijn vader naar een verpleeghuis. Ik was streng voor mezelf, maar er zijn toch wel wat dingen in het huisje terechtgekomen, omdat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om ze weg te doen. Ingelijste foto’s bijvoorbeeld. En aangezien ik door het verwijderen van decoratie die niet mijn smaak was toch wat lege spijkers in de muur had…
Maar ik vind het nog steeds te vol hier. En eigenlijk vind ik het niet prettig om persoonlijke foto’s in aan de muur te hebben hangen. Het is tenslotte een vakantiehuisje. Op dit moment gebruiken alleen wij het, maar toch.
Tijdens een bezoekje aan Ikea kocht ik twee ingelijste botanische platen. Die wilde ik ophangen waar de spiegel hing, dan de spiegel terughangen waar hij eerst hing, vier persoonlijke foto’s weghalen en wat andere dingen reorganiseren. En als ik dan toch bezig was, meteen even wat spinrag weghalen en wat randjes afstoffen. Je kent het wel, gewoon een beetje lekker rommelen in huis.
Er waren wat onverwachte wendingen, de afgelopen paar dagen. Ik haalde eens diep adem en paste me aan. Het was nu eenmaal niet anders. Ik moest flexibel zijn. Maar toen ik -eindelijk- eens aan de gang wilde met die platen en foto’s verschoof er iets in mijn rug.
En toen bedacht ik dus dat ik net zo’n onbreekbare geodriehoek was. Die was trouwens meestal nog best te gebruiken ondanks het afgebroken hoekje. Net zoals ik uiteindelijk, met heel vaak uitrusten en voorzichtig bewegen tóch nog wat in huis deed.
Maar het moet wel even afgelopen zijn met dat buigen, want anders breekt er echt te veel af…

foto van wikipedia