Nu alleen nog door die jetlag heen zien te komen. Ik weet inmiddels wel dat ik er last van zal hebben, maar het valt me altijd weer tegen. Ik ben het soort mens dat graag deadlines en startdatums stelt. En onbewust heb ik altijd het idee dat ik “het allemaal beter ga doen zodra ik thuis ben.” Met “het allemaal” bedoel ik dan gezond eten, meer bewegen, schrijven, het huis en de tuin bijhouden, goed voor mezelf zorgen, dat soort dingen.
Maar dat lukt dus nooit, vanwege de jetlag.
Zondag waren we pas om acht uur ’s avonds thuis, dus zijn we min of meer rechtstreeks doorgegaan naar bed. Logisch, want onze innerlijke klok stond nog op Nederlandse tijd en daar was het twee uur ’s nachts. We waren dus ook om een uur of een onze tijd weer wakker. En daarna om drie uur en om vier uur… Om half vijf zijn we er maar uit gegaan. Op zich niet erg, maar dat zorgde er natuurlijk wel voor dat we om negen uur alweer moe waren, omdat we nauwelijks geslapen hadden. Half uurtje op bed gelegen en vooruit, nu echt wat doen. Koffer met dingen-die-we-uit-Nederland-meegebracht-hebben uitgepakt, geknuffeld met de katten (alle vier nog gezond en wel) de planten die het overleefd hadden (het grootste deel gelukkig) water en aandacht gegeven en om twee uur weer ingestort. Nog maar een uurtje op bed, beetje lezen, beetje hangen, pizza in de oven en om acht uur naar bed.
Die eerste dag is lastig… dat weet ik. Maar ik heb als ik naar bed ga altijd de illusie dat ik er daarna wel weer ben.
Dag twee liep een beetje vreemd. Het begon goed. Zes uur opgestaan. Rondje door de tuin gemaakt en een beetje gesnoeid, een soepje voor de lunch opgezet en een was in de machine. Echtgenoot wilde buiten de deur lunchen. Ook goed. Altijd gezellig in ons vaste restaurant.
De auto wilde niet starten. De accu had al die tijd met losse polen gestaan, zodat hij niet leegliep op lampjes en alarmen, maar dat had niet mogen baten. Echtgenoot liet de auto naar beneden rollen en toen startte hij weer. Bij het restaurant parkeerde we op een strategische plek: met de neus naar voren en naar beneden op een helling. Dat was maar goed ook, want na een gezellige lunch startte hij weer niet vanzelf.
Dat houdt in dat de accu kapot is (dat gebeurt hier zo eens in de anderhalf jaar), dus reden we meteen maar naar de stad om een nieuwe te halen. Drie kwartier heen, kwartiertje om de accu te wisselen, even de supermarkt in voor een paar noodzakelijke aankopen nu we toch in de buurt waren en drie kwartier terug. Toen was de middag dus om. Gauw de was ophangen en de soep in de koelkast schuiven en verder was ik er wel klaar mee. Ik viel om vijf uur bijna in slaap, maar was om zes uur -na een ongezonde snack- wakker genoeg om een redelijk gezonde maaltijd te koken. Om zeven uur viel echtgenoot op de bank in slaap. Die was uitgeput van het rijden. En de jetlag natuurlijk. We besloten nog maar een keer vroeg naar bed te gaan.
En weer dacht ik: morgen zal het wel beter gaan.
Het goede nieuws voor vandaag is dat ik zojuist een stukje geschreven heb. Wel een beetje een zeurderig stukje, maar goed, het is er toch een. Ook deed ik een was, werkte ik de soep van gisteren af (kippensoep, dus botjes eruit vissen) en maakte ik in Excel een uitgebreide spreadsheet met de boeken die ik dit jaar gelezen heb omdat ik op mijn andere blog binnenkort toch echt iets met boeken en lezen wil gaan doen.
Het slechte nieuws: ik at (veel) chocolade, had hoofdpijn, oorpijn en geen zin om in de tuin of het huis te werken, laat staan om oefeningen te doen en die tosti staat ook niet bovenaan de lijst met gezonde etenswaren. Dus van al die mooie voornemens kwam niet veel. Maar toch was het best een goede dag.
Ik durf nu echt te denken dat het morgen over is. Of in ieder geval weer een stukje beter. Daar ben ik ook al heel blij mee.
P.S. Ik heb het even opgezocht – Volgens Webmd duurt een jetlag van oost naar west (van Nederland naar Curaçao) ongeveer half zoveel dagen als je tijdzones passeert, dat zou dus 2-3* dagen zijn. Van west naar oost (van Curaçao naar Nederland) even veel dagen als tijdzones, 5-6* dus. Dat zou inderdaad betekenen dat het morgen over is.
*wintertijd: 5 uur tijdsverschil, zomertijd: 6 uur tijdsverschil – Curaçao doet niet aan zomer/wintertijd
P.S.2 Nee, bovenstaand geklets betekent niet dat ik echt geloof dat ik het vanaf morgen ineens “allemaal beter ga doen”. Dat lukt al heel lang niet en dat komt echt niet alleen door herhaalde jetlags. Maar het is in ieder geval één oorzaak minder op de lange lijst van “redenen waarom het niet lukt”.
Foto door George Zografidis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat leuk dat je wilt reageren!
Ik lees alle reacties en meestal antwoord ik ook, al kan dat soms een paar dagen duren.