Het begon met een oude foto

 

"Dit is het soort project dat blijft groeien tot het zo groot wordt dat ik het niet meer kan overzien," verzuchtte ik. Min of meer tegen dovemansoren, want echtgenoot had het druk met belangrijke zaken. Meer dan een meelevend "Tja.." kreeg ik niet als antwoord.
Niet dat ik echt een antwoord verwachtte. De waarheid zou wel erg hard zijn. Want natuurlijk is dit helemaal mijn eigen schuld. Maar ja. Ik hou niet van losse eindjes en dat blijkt niet handig te zijn in dit geval.

Laat ik even bij het begin beginnen. 

Toen mijn vader twee jaar geleden verhuisde naar een verzorgingshuis, hielp ik hem met het uitzoeken van al zijn spullen. Dat was een enorme klus, maar ik deed het graag. Wat hem dierbaar was, gaven we een plekje in zijn nieuwe kamer en de rest werd verdeeld onder kinderen en kleinkinderen.
Foto's vallen in onze familie absoluut in de categorie dierbaar. Dus stopte ik alle losse, oude foto's die ik vond bij elkaar in een doos. Er was één foto die me opviel. Een portret van een vrij jonge vrouw. Ze intrigeerde me, maar ik had geen idee wie ze was, dus vroeg ik dat aan mijn vader. Het bleek mijn overgrootmoeder Jannetje te zijn. Ik had nog nooit van haar gehoord.

En dat zette me aan het denken. Het zou niet lang meer duren voor die doos zou alleen maar foto's van "geen idee wie dat zijn" zou bevatten. En dat vond ik jammer. Dus verzonnen mijn vader en ik samen het plan om al die oude foto's te digitaliseren, er de juiste namen en data bij te zoeken en er dan een fotoboekje van te maken. Ik schreef me in op een website voor stambomen waar een nicht van mijn vader al heel wat uitzoekwerk had gedaan en vond daar een schat aan informatie. Er moest ook nog ergens een kopie zijn van het stamboomonderzoek dat mijn opa van moederskant had gedaan, dus ik hoefde niet met niets te beginnen.

Ja, geweldig plan. Maar de realiteit was dat zowel mijn vader (die verhuisde tenslotte niet voor niets naar een verzorgingshuis) als ik de afgelopen twee jaar veel ziek geweest zijn. Bovendien woon ik nu eenmaal niet om de hoek. En als we dan tijd samen doorbrachten, waren er zoveel andere dingen te bespreken. Dus bleef het project liggen.

Een van de laatste dingen die ik tegen hem zei was: "Wordt maar gauw beter. Nu ik hier de hele maand nog blijf, kunnen we eindelijk eens iets met die foto's doen."
Hij lachtte en zei: "Ik doe mijn best."
Ik denk dat we allebei heel goed wisten dat we onszelf voor de gek hielden. Hij stierf twee dagen later. 

De oude foto's en andere oude documenten kwamen bij mij in het vakantiehuisje terecht en ik deed mijn best om zoveel mogelijk in te scannen voor we terug naar Curaçao gingen.

De eerste paar weken hier liet ik het even liggen, maar nu ben ik er weer vol ingedoken. Het doet elke keer even pijn dat ik dit nu in mijn eentje doe, maar ik wil het wel heel graag afmaken.

Alleen.. die losse eindjes. Als je eenmaal in de wereld van stambomen duikt, zijn er altijd losse eindjes. Zo had ik bedacht te beginnen met de generatie van mijn overovergrootvader. Van hem heb ik een (slechte) foto, van de andere vijftien uit die generatie is er niets. Maar toch wilde ik van alle zestien de gegevens op een rijtje hebben. En dan wil je dus ook hun ouders kunnen noemen en wanneer leefden die precies? En hoeveel broers en zussen hadden ze eigenlijk?
Het is allemaal te vinden, als je maar hard genoeg zoekt. Ik heb een gezond (vind ik) wantrouwen tegen "lekker makkelijk", dus de stamboomwebsite met zijn automatische matches heb ik even aan de kant gezet (ik zag al wat dingen die echt niet kloppen). Ik zoek in digitale archieven naar geboorte-, huwelijks- en overlijdensaktes. Van 32 mensen, want ineens zat ik toch nog een generatie terug. En hoewel ik mezelf bleef voorhouden dat het om die foto's ging, niet om de complete stambomen zover mogelijk terug, maak ik het mezelf steeds ingewikkelder. Want als ik zie dat er in één jaar drie mensen uit een gezin overleden zijn, ga ik zoeken of daar een historische oorzaak voor is (ja dus - er was toen een cholera epidemie). En dan bedenk ik dat ik eigenlijk een tijdlijn zou moeten maken waarin ik de link leg tussen familiehistorie en landelijke gebeurtenissen...

Zoals ik al zei... het is zo'n project dat blijft groeien. Daarom heb ik mezelf eens streng toegesproken. Ik ga nu eerst die foto's uitzoeken en dat boekje maken. Dan is dat uit mijn hoofd, want ik blijf me schuldig voelen dat ik dat niet samen met mijn vader heb kunnen doen.

En daarna? Ach, genealogie is een leuke hobby.

Foto door Suzy Hazelwood