Ouder

 

"Tja, je wordt ook een dagje ouder, mama,"zei mijn dochter. 

Dat was een reactie op een klaagzang van mij over mijn slechte conditie en mijn frustratie over het feit dat ik zo vaak te moe was om alles te doen wat ik wilde doen. Want dat is gewoon zo.
Volgens mij is dat erger geworden sinds ik vorig jaar in december dengue kreeg en in januari, toen ik me net wat beter begon te voelen, er nog gezellig Corona aan toe voegde. Bovendien ben ik door alle stress rond de ziekte en het overlijden van mijn vader aan het emotie-eten geslagen en daardoor heel wat kilo's aangekomen. Daar word je ook niet fitter van. Dus. Dat heeft allemaal niets met de leeftijd te maken. Denk ik.

Het ergste is dat die opmerking me twee decennia terug in de tijd voerde. Toen was ik dertig en toen zei ik tegen mijn moeder die verzuchtte dat ze zo weinig gedaan kreeg op een dag: "Je wordt ook een dagje ouder, mama." 

Ik snap nu pas dat ik dat misschien beter niet had kunnen zeggen. Dat is niet wat je wil horen. Maar aan de andere kant is het in de ogen van een dertigjarige een vokomen logische conclusie. En eigenlijk nog gewoon wáár ook. Ik ben geen twintig meer. En ook geen dertig. Zelfs geen veertig. Oef... wrijf het maar in. 

Toch denk ik weleens dat wat me dwars zit vooral mijn perceptie is, mijn eigen idee over hoeveel ik doe en zou moeten doen. Toen ik vijfendertig was, had ik drie puberende kinderen, een man die net een eigen bedrijf begonnen was, een zeer rommelig huishouden in een oud huis dat we altijd aan het verbouwen waren en twee banen. Verder worstelde ik mijn hele leven al met periodes van extreme vermoeidheid. Ik vond het toen dus niet meer dan logisch dat ik hier en daar wat steken liet vallen. Je kunt nu eenmaal niet alles doen, was mijn motto. Net als "goed genoeg is ook goed". Ik deed wat nodig was in huis en de rest als ik tijd en zin had. De tuin vond ik leuk, maar ik besteedde er echt geen uren per dag aan. Dan maar niet perfect. Als er maar wat bloemetjes groeiden was ik tevreden. Ik had toen ook weleens het frustrerende gevoel dat ik achter de feiten aanrende en dat ik méér zou moeten doen, maar over het algemeen was ik vrij realistisch over wat ik kon doen in een dag.

Maar nu... oké, ik heb nog steeds een oud huis waar we altijd aan het verbouwen zijn. Dat wel. Maar we wonen er maar met z'n tweeën, want die pubers hebben nu hun eigen rommelige huishoudens. Die man heeft dat bedrijf inmiddels al zo lang dat we niet anders meer weten en ik heb geen werk buitenshuis. En dus accepteer ik geen vallende steken meer van mezelf, ondanks het feit dat ik niet op wonderbaarlijke wijze genezen ben van die vermoeidheid. Dat huis moet perfect schoon, de tuin moet onkruidvrij en prachtig aangelegd. Ik moet meer bloggen, boeken lezen, boeken schrijven, breien, naaien, muren schilderen en honderdeneen andere projecten beetpakken. Want ik heb toch tijd zat. Dat ik dagen van minstens dertig uur (zonder de nachten) nodig zou hebben om alles te doen wat ik wil doen, doet er niet toe. Ik ben nooit echt tevreden met wat ik doe op een dag.

Neem gisteren. Ik werd moeilijk wakker en had last van spierpijn. Geen goed teken. Maar het was mijn vaste schoonmaakdag. Dat houdt in dat het bed verschoond moet worden en het hele huis gestofzuigd en gedweild. En eigenlijk moeten de badkamers ook meteen een beurt en de planten water. 

Ondanks mijn spierpijn begon ik met de slaapkamer. Ik vertelde mezelf dat ik best een beetje minder mocht doen die dag, als ik het ergste stof maar verwijderde. In theorie betekent dat het filter van de airco schoonmaken, het matras en onder het bed stofzuigen en de bladen van de plafondventilator afstoffen. En natuurlijk het bed verschonen. 

In de praktijk haalde ik ook meteen de stoffer over de muren en de plafonds, het raamkozijn en de randjes van het bed (meer meubels staan er gelukkig niet), gooide ik het beddengoed meteen in de was (wat betekende dat ik het een paar uur later aan de lijn moest hangen) en haalde ik ook even een dweil over de vloer. En omdat ik toch de stofzuiger gepakt had, deed ik meteen het hele huis wel even. Hetzelfde gold voor die dweil. 

Ik was inmiddels al vergeten dat ik het een beetje minder mocht doen van mezelf en zag steeds meer dingen die ik "nog even" moest doen. En toen ik 's middags moest toegeven dat het lichamelijk wel een beetje op was, schoof ik achter de computer met het idee dat ik even een paar blogjes voor de hele week ging voorbereiden (ik heb drie blogs), de boekhouding ging bijwerken en als ik dan toch bezig was, moest ik eigenlijk ook die fotoboekprojecten eens echt beetpakken. En ik was dus heel erg boos op mezelf toen ik te moe bleek te zijn om me waar dan ook op te concentreren.

Zoals ik al zei... mijn perceptie van wat ik kan doen in een dag zit er vaak een beetje (understatement!) naast. 

Blijkbaar word ik wel ouder, maar niet wijzer.

Foto door Andrea Piacquadio

Foto door Andrea Piacquadio: https://www.pexels.com/nl-nl/foto/vrouw-leunend-op-tafel-3767411/