Niet plassen in de vuilnisbak

 

"Wat staat daar?"

Echtgenoot wees naar een papier dat aan de balie bij ROP (Ruimtelijke Ordening en Planning) hing. We zaten daar te wachten tot we aan de beurt waren. Hoewel veel van de mededelingen aan het prikbord zowel in het Engels als in het Papiamentu* waren, hadden ze van dit briefje alleen de Papiamentu versie hangen.

Soepel vertaalde ik: "Wij hebben een achterstand in ons werk door te weinig personeel. We doen er alles aan om u zo snel mogelijk van dienst te zijn. Bedankt voor uw begrip daarvoor." (of zoiets, ik heb het niet woordelijk onthouden).

Lachend voegde ik eraan toe: "Niet dat je kunt controleren of dat er echt staat. Ik kan je van alles wijs maken..." De man die naast ons zat, was te dronken (of ziek - hij liep wankel en praatte onduidelijk) om zich met het gesprek te bemoeien, dus van hem hoefde ik geen bevestiging van mijn vertaling te verwachten. Maar echtgenoot zei dat hij met mijn vertaling de woorden ook herkende en dat het sowieso logisch klonk. 

Gelukkig maar, want een uurtje eerder had ik toch hard getwijfeld aan mijn kennis van het Papiamentu. Ik was bij de SVB (we deden een rondje "dingen regelen") even naar het toilet geweest. Daar hing een bordje dat volgens mij alleen maar vertaald kan worden met "niet plassen in de vuilnisbak".
Maar dat roept allerlei rare gedachten bij me op. Bovenal lijkt het me logisch. Dat doe je gewoon niet als er een keurige toiletpot met bril is. Waarom moet je dan speciaal een bordje maken om te melden dat het niet mag? Het was nog een damestoilet ook. Van een man kun je nog verwachten dat hij ergens anders op richt, maar welke vrouw gaat er met haar achterwerk boven de vuilnisbak hangen om... Nou ja, laat maar. Sommige dingen zal ik nooit goed snappen, hoe ver ik ook ingeburgerd raak. 
Voor de kenner: er stond "no pishi den baki di shushi" - ik kan er echt niets anders van maken.

Maar dat terzijde. Dat ze bij ROP een achterstand hadden wisten we al. Toen we onze documenten en tekeningen voor de aanvraag van onze bouwvergunning inleverden, vroeg ik hoe lang het ongeveer ging duren.
"We hebben een achterstand. We bellen u als het klaar is," zei de dame achter de balie. 
"Maar waar moet ik aan denken?" vroeg ik - heel Nederlands. "Weken, maanden?"
"We hebben een achterstand. We bellen u als het klaar is," herhaalde de dame.
Oké. Duidelijk. Geduld is een schone zaak.

Maar inmiddels waren we ruim een jaar verder. En we hadden nog steeds niets gehoord. Dan ga je je toch afvragen of er niet iets misgegaan is.
En zo vroeg ik het dus ook, toen we aan de beurt waren. "Klopt het dat we nog niets gehoord hebben?"
Ze ging het controleren. We stonden in ieder geval in het computersysteem. Dat scheelde. "Ze zijn er mee bezig."
"Dat is fijn," zei ik. "Hoe lang nog ongeveer? Een paar maanden?" Ik wilde niet onbeleefd en ongeduldig overkomen, maar het is wel fijn om een beetje te weten waar je aan toe bent.
Ze gaf geen antwoord, maar noteerde ons nummer. "Ik ga melden dat u geweest bent," zei ze.

Dat is alvast goed nieuws. Hopelijk gaat de betreffende medewerker dan op zoek naar ons dossier, zodat het boven op de stapel komt.

Tenminste, als deze afdeling net zo werkt als de afdeling waar we een paar jaar geleden iets anders aan moesten vragen. Ook toen hadden we al een redelijke tijd geduldig gewacht. Dat vond men daar ook. We mochten meekomen naar het bureau van de man die het moest regelen. Hij bood ons gastvrij zitplaatsen aan en ging ijverig op zoek naar onze aanvraag in de stapel papieren op zijn bureau. Daarmee gooide hij de volgorde totaal door elkaar, maar dat was blijkbaar al vaker gebeurd, want wij lagen zo goed als onderop en ik kon zien veel andere aanvragen nieuwer waren. Die stapel was bepaald niet op volgorde van binnenkomst. Ik vraag me dan af of je op die manier ooit aan de beurt komt, tenzij je - voorzichtig en na een flinke tijd geduld hebben, want anders ben je een onbeleefde Nederlander - vraagt of er al nieuws is. Toen ons dossier eenmaal gevonden was, werd de aanvraag direct geregeld.

Dus. Wie weet hebben we over een tijdje een bouwvergunning. Als het mee zit.

Maar ik heb in ieder geval weer even mijn Papiamentu in de praktijk kunnen oefenen. Dat is ook wat waard. Hoewel... ik had liever niet geoefend met die mededeling over die vuilnisbakken, want nu vraag ik me in elk openbaar toilet van alles af...

*De officiële talen op Curaçao zijn Nederlands, Engels en Papiamentu. De huidige tendens is toch wel een beetje het Nederlands te laten vallen. 

foto van Pavel DanilyukFoto door Pavel Danilyuk: https://www.pexels.com/nl-nl/foto/kantoor-werkplek-werkplaats-documenten-7654588/Foto door Pavel Danilyuk: https://www.pexels.com/nl-nl/foto/kantoor-werkplek-werkplaats-documenten-7654588/