Verhuisd!

Vanaf nu kun je al mijn belevenissen (zowel nieuwe als die in mijn archief) lezen op geertrude.com

Ik hoop je daar te zien!

Het begon met een oude foto

 

"Dit is het soort project dat blijft groeien tot het zo groot wordt dat ik het niet meer kan overzien," verzuchtte ik. Min of meer tegen dovemansoren, want echtgenoot had het druk met belangrijke zaken. Meer dan een meelevend "Tja.." kreeg ik niet als antwoord.
Niet dat ik echt een antwoord verwachtte. De waarheid zou wel erg hard zijn. Want natuurlijk is dit helemaal mijn eigen schuld. Maar ja. Ik hou niet van losse eindjes en dat blijkt niet handig te zijn in dit geval.

Laat ik even bij het begin beginnen. 

Toen mijn vader twee jaar geleden verhuisde naar een verzorgingshuis, hielp ik hem met het uitzoeken van al zijn spullen. Dat was een enorme klus, maar ik deed het graag. Wat hem dierbaar was, gaven we een plekje in zijn nieuwe kamer en de rest werd verdeeld onder kinderen en kleinkinderen.
Foto's vallen in onze familie absoluut in de categorie dierbaar. Dus stopte ik alle losse, oude foto's die ik vond bij elkaar in een doos. Er was één foto die me opviel. Een portret van een vrij jonge vrouw. Ze intrigeerde me, maar ik had geen idee wie ze was, dus vroeg ik dat aan mijn vader. Het bleek mijn overgrootmoeder Jannetje te zijn. Ik had nog nooit van haar gehoord.

En dat zette me aan het denken. Het zou niet lang meer duren voor die doos zou alleen maar foto's van "geen idee wie dat zijn" zou bevatten. En dat vond ik jammer. Dus verzonnen mijn vader en ik samen het plan om al die oude foto's te digitaliseren, er de juiste namen en data bij te zoeken en er dan een fotoboekje van te maken. Ik schreef me in op een website voor stambomen waar een nicht van mijn vader al heel wat uitzoekwerk had gedaan en vond daar een schat aan informatie. Er moest ook nog ergens een kopie zijn van het stamboomonderzoek dat mijn opa van moederskant had gedaan, dus ik hoefde niet met niets te beginnen.

Ja, geweldig plan. Maar de realiteit was dat zowel mijn vader (die verhuisde tenslotte niet voor niets naar een verzorgingshuis) als ik de afgelopen twee jaar veel ziek geweest zijn. Bovendien woon ik nu eenmaal niet om de hoek. En als we dan tijd samen doorbrachten, waren er zoveel andere dingen te bespreken. Dus bleef het project liggen.

Een van de laatste dingen die ik tegen hem zei was: "Wordt maar gauw beter. Nu ik hier de hele maand nog blijf, kunnen we eindelijk eens iets met die foto's doen."
Hij lachtte en zei: "Ik doe mijn best."
Ik denk dat we allebei heel goed wisten dat we onszelf voor de gek hielden. Hij stierf twee dagen later. 

De oude foto's en andere oude documenten kwamen bij mij in het vakantiehuisje terecht en ik deed mijn best om zoveel mogelijk in te scannen voor we terug naar Curaçao gingen.

De eerste paar weken hier liet ik het even liggen, maar nu ben ik er weer vol ingedoken. Het doet elke keer even pijn dat ik dit nu in mijn eentje doe, maar ik wil het wel heel graag afmaken.

Alleen.. die losse eindjes. Als je eenmaal in de wereld van stambomen duikt, zijn er altijd losse eindjes. Zo had ik bedacht te beginnen met de generatie van mijn overovergrootvader. Van hem heb ik een (slechte) foto, van de andere vijftien uit die generatie is er niets. Maar toch wilde ik van alle zestien de gegevens op een rijtje hebben. En dan wil je dus ook hun ouders kunnen noemen en wanneer leefden die precies? En hoeveel broers en zussen hadden ze eigenlijk?
Het is allemaal te vinden, als je maar hard genoeg zoekt. Ik heb een gezond (vind ik) wantrouwen tegen "lekker makkelijk", dus de stamboomwebsite met zijn automatische matches heb ik even aan de kant gezet (ik zag al wat dingen die echt niet kloppen). Ik zoek in digitale archieven naar geboorte-, huwelijks- en overlijdensaktes. Van 32 mensen, want ineens zat ik toch nog een generatie terug. En hoewel ik mezelf bleef voorhouden dat het om die foto's ging, niet om de complete stambomen zover mogelijk terug, maak ik het mezelf steeds ingewikkelder. Want als ik zie dat er in één jaar drie mensen uit een gezin overleden zijn, ga ik zoeken of daar een historische oorzaak voor is (ja dus - er was toen een cholera epidemie). En dan bedenk ik dat ik eigenlijk een tijdlijn zou moeten maken waarin ik de link leg tussen familiehistorie en landelijke gebeurtenissen...

Zoals ik al zei... het is zo'n project dat blijft groeien. Daarom heb ik mezelf eens streng toegesproken. Ik ga nu eerst die foto's uitzoeken en dat boekje maken. Dan is dat uit mijn hoofd, want ik blijf me schuldig voelen dat ik dat niet samen met mijn vader heb kunnen doen.

En daarna? Ach, genealogie is een leuke hobby.

Foto door Suzy Hazelwood

Ouder

 

"Tja, je wordt ook een dagje ouder, mama,"zei mijn dochter. 

Dat was een reactie op een klaagzang van mij over mijn slechte conditie en mijn frustratie over het feit dat ik zo vaak te moe was om alles te doen wat ik wilde doen. Want dat is gewoon zo.
Volgens mij is dat erger geworden sinds ik vorig jaar in december dengue kreeg en in januari, toen ik me net wat beter begon te voelen, er nog gezellig corona aan toe voegde. Bovendien ben ik door alle stress rond de ziekte en het overlijden van mijn vader aan het emotie-eten geslagen en daardoor heel wat kilo's aangekomen. Daar word je ook niet fitter van. Dus. Dat heeft allemaal niets met de leeftijd te maken. Denk ik.

Het ergste is dat die opmerking me twee decennia terug in de tijd voerde. Toen was ik dertig en toen zei ik tegen mijn moeder, die verzuchtte dat ze zo weinig gedaan kreeg op een dag: "Je wordt ook een dagje ouder, mama." 

Ik snap nu pas dat ik dat misschien beter niet had kunnen zeggen. Dat is niet wat je wil horen. Maar aan de andere kant is het in de ogen van een dertigjarige een volkomen logische conclusie. En eigenlijk nog gewoon wáár ook. Ik ben geen twintig meer. En ook geen dertig. Zelfs geen veertig. Oef... wrijf het maar in. 

Toch denk ik weleens dat wat me dwars zit vooral mijn perceptie is, mijn eigen idee over hoeveel ik doe en zou moeten doen. Toen ik vijfendertig was, had ik drie puberende kinderen, een man die net een eigen bedrijf begonnen was, een zeer rommelig huishouden in een oud huis dat we altijd aan het verbouwen waren en twee banen. Verder worstelde ik mijn hele leven al met periodes van extreme vermoeidheid. Ik vond het toen dus niet meer dan logisch dat ik hier en daar wat steken liet vallen. Je kunt nu eenmaal niet alles doen, was mijn motto. Net als "goed genoeg is ook goed". Ik deed wat nodig was in huis en de rest als ik tijd en zin had. De tuin vond ik leuk, maar ik besteedde er echt geen uren per dag aan. Dan maar niet perfect. Als er maar wat bloemetjes groeiden was ik tevreden. Ik had toen ook weleens het frustrerende gevoel dat ik achter de feiten aanrende en dat ik méér zou moeten doen, maar over het algemeen was ik vrij realistisch over wat ik kon doen in een dag.

Maar nu... oké, ik heb nog steeds een oud huis waar we altijd aan het verbouwen zijn. Dat wel. Maar we wonen er maar met z'n tweeën, want die pubers hebben nu hun eigen rommelige huishoudens. Die man heeft dat bedrijf inmiddels al zo lang dat we niet anders meer weten en ik heb geen werk buitenshuis. En dus accepteer ik geen vallende steken meer van mezelf, ondanks het feit dat ik niet op wonderbaarlijke wijze genezen ben van die vermoeidheid. Dat huis moet perfect schoon, de tuin moet onkruidvrij en prachtig aangelegd. Ik moet meer bloggen, boeken lezen, boeken schrijven, breien, naaien, muren schilderen en honderdeneen andere projecten beetpakken. Want ik heb toch tijd zat. Dat ik dagen van minstens dertig uur (zonder de nachten) nodig zou hebben om alles te doen wat ik wil doen, doet er niet toe. Ik ben nooit echt tevreden met wat ik doe op een dag.

Neem gisteren. Ik werd moeilijk wakker en had last van spierpijn. Geen goed teken. Maar het was mijn vaste schoonmaakdag. Dat houdt in dat het bed verschoond moet worden en het hele huis gestofzuigd en gedweild. En eigenlijk moeten de badkamers ook meteen een beurt en de planten water. 

Ondanks mijn spierpijn begon ik met de slaapkamer. Ik vertelde mezelf dat ik best een beetje minder mocht doen die dag, als ik het ergste stof maar verwijderde. In theorie betekent dat het filter van de airco schoonmaken, het matras en onder het bed stofzuigen en de bladen van de plafondventilator afstoffen. En natuurlijk het bed verschonen. 

In de praktijk haalde ik ook meteen de stoffer over de muren en de plafonds, het raamkozijn en de randjes van het bed (meer meubels staan er gelukkig niet), gooide ik het beddengoed meteen in de was (wat betekende dat ik het een paar uur later aan de lijn moest hangen) en haalde ik ook even een dweil over de vloer. En omdat ik toch de stofzuiger gepakt had, deed ik meteen het hele huis wel even. Hetzelfde gold voor die dweil. 

Ik was inmiddels al vergeten dat ik het een beetje minder mocht doen van mezelf en zag steeds meer dingen die ik "nog even" moest doen. En toen ik 's middags moest toegeven dat het lichamelijk wel een beetje op was, schoof ik achter de computer met het idee dat ik even een paar blogjes voor de hele week ging voorbereiden (ik heb drie blogs), de boekhouding ging bijwerken en als ik dan toch bezig was, moest ik eigenlijk ook die fotoboekprojecten eens echt beetpakken. En ik was dus heel erg boos op mezelf toen ik te moe bleek te zijn om me waar dan ook op te concentreren.

Zoals ik al zei... mijn perceptie van wat ik kan doen in een dag zit er vaak een beetje (understatement!) naast. 

Blijkbaar word ik wel ouder, maar niet wijzer.

Foto door Andrea Piacquadio

Foto door Andrea Piacquadio: https://www.pexels.com/nl-nl/foto/vrouw-leunend-op-tafel-3767411/

Natuurverschijnselen

 

Ik heb een beetje moeite met het verzinnen van een stukje vandaag. Slecht geslapen, heel vroeg opgestaan vanwege werk dat echtgenoot moest doen voordat iedereen wakker werd. En ik had nog niet eens een onderwerp verzonnen. Maar ik wil wel graag in het ritme van iedere week een stukje blijven. Zullen we het dan maar over het weer hebben? Altijd een dankbaar onderwerp, tenslotte.

Het weer hier op het eiland is definitief omgeslagen. Van heter dan normaal naar "toch wel erg veel regen".  We lijken wel Nederlanders, altijd klagen over het weer.

Maar het is dan ook wel erg nat. En donker. En... koud? Nou ja. Dat niet. Truien hoeven we nog niet aan te schaffen. Maar het is wel lekker fris. Zo'n 29 graden overdag en 's nachts daalt de temperatuur naar 25 of 26 graden. Tijdens de buien is het ook vrij koel (26, 27 graden dus). Tja, het is maar wat je gewend bent...

Tussen de buien door is het over het algemeen nog wel lekker zonnig. Zo erg is het allemaal niet. En gelukkig heeft het niet meer zo extreem geregend als het begin mei deed. 

Toen was de weg naar ons huis letterlijk weggespoeld. En de oprit ook. Het voordeel van onverharde wegen is dan wel dat je het met een loader (graafmachine) vrij simpel weer glad kunt maken. Maar dat wist iedereen op het eiland. Het heeft even geduurd voor we er een gevonden hadden die bij ons wilde komen. En ik zeg wel "we", maar ik bedoel de eigenaar van het apartementencomplex naast ons, die heel wat mensen kent op het eiland en ook een stuk meer overwicht heeft dan die twee paniekerige Nederlanders die hun erf niet meer kunnen verlaten. Want zo erg was het. Het gat recht voor ons hek was een halve meter diep en je kon er niet veilig omheen rijden, want er waren ook twee geulen van dertig centimeter diep. Maar goed, dat was vrij snel allemaal weer opgelost.

Nu regent gewoon hard en vrij regelmatig. Niets om je zorgen over te maken. Gewoon, flooding in the usual places, zoals Meteo dat altijd zo mooi uitdrukt. De tuin vindt het heerlijk. Alles groeit nog harder dan het al deed. Wat niet handig is, want ik ben juist - tussen de buien door - druk bezig met het uitdunnen van mijn oerwoud. Maar het groeit achter mijn rug gewoon weer terug allemaal. Ach ja, het houdt me van de straat zullen we maar denken.

O, nu we het toch over natuurverschijnselen hebben... Twee weken geleden hadden we een aardbeving. Dat was wel even schrikken. Het was maar een kleintje (3,5 op de schaal van Richter), maar het is toch een raar gevoel als je ineens zit te schudden in je stoel. En het geluid, heel vreemd was dat. Ik probeer het te omschrijven, maar het lukt niet erg. Zoiets als onweer in de verte, maar dan onder je voeten. Zo raar! 

Gelukkig was er geen schade op het eiland. Tenminste, bij ons zijn twee scheuren die al in de vloer zaten toch wel wat breder geworden. Maar die vullen we wel weer op. Het huis staat nog en er is niemand gewond, dat is het belangrijkste. En volgens de statistieken zijn aardbevingen hier zeldzaam. Aangezien dit de tweede al was dit jaar, zijn we er voorlopig weer van af. 

Of werkt dat niet zo? ;-)

eigen foto