Verkouden

“Hoe kan dat nou?” vraag iedereen die ik vertel dat ik snipverkouden ben. Ja, dat weet ik ook niet. Koud is het hier niet, maar virusjes heb je overal, ook hier. En als je weerstand wat minder is, dan wordt je ziek. Zo simpel is dat. Dus liep ik een week lang te snotteren, te niezen en te kuchen. Dat is hier net zo vervelend als in de kou, overigens.
Koorts krijg je hier ook, alleen merk je daar minder van. Je hebt het nóg warmer dan normaal, maar het duurt even voor je doorhebt dat deze temperatuur van binnenuit komt. Koelen is wat lastiger, maar als het heel erg wordt, kunnen wij vrij simpel een duik in de zee nemen. Wat ik overigens niet gedaan heb, want om heel eerlijk te zijn ben ik al zo aan de warmte gewend, dat ik het koud vind als ik het water uitkom. En ik vroeg me af of ik dat er wel bij kon hebben. Sowieso heb ik nooit zin om nat te worden als ik me niet lekker voel. Geen idee waar dat vandaan komt. Een soort instinctieve behoefte om warm te blijven, misschien?
Omdat ik bang was heel erg ziek te worden (je weet maar nooit of je dat ene heftige virusje te pakken hebt), deed ik een paar dagen heel erg rustig aan. Alleen het hoognodige en verder vooral zitten, lezen, breien en liters thee drinken. Eigenlijk was ik van plan om na één dag weer beter te zijn. Vrijdag mocht ik van mezelf wel rustig aan doen, maar in het weekend wilde ik in de tuin aan de slag. Ik heb bomen die geplant moeten worden en gaten graven om ze te planten is hier wat ingewikkelder dan het in Nederland was. Denk je dat klei lastig is? Probeer eens een gaatje te graven in rotsbodem. Wedden dat je terug verlangt naar die klei? Ik wel. Nou ja, niet helemaal, want in deze hitte zou klei ook keihard zijn. Maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Ik moest beter en uitgerust zijn.
Helaas was ik zaterdag nog zieker, dus bleef ik nog maar een dagje zitten, lezen en breien. En toen pakte ik voor de zekerheid de zondag er ook nog maar bij. Eigenlijk helemaal zo vervelend nog niet.
Op maandag voelde ik me weer een beetje mens, maar toen werd echtgenoot ziek. Daar maakte ik me al verschrikkelijk zorgen over, want hij mankeert nu eenmaal van alles. Laat hij nou een dag later weer beter zijn? Gewoon, een klein verkoudheidsvirusje, niets om je druk over te maken.
Pff. Ik geloof dat mijn lichaam me iets probeert te vertellen. Mijn weerstand is prut en dat komt hoogstwaarschijnlijk doordat ik moe en gestrest ben.
Misschien moet ik toch meer tijd nemen om te zitten, te lezen en te breien. En dan vooral zonder te piekeren over alles wat ik eigenlijk in plaats daarvan zou moeten doen. Ontspannen!
Nou ja, één ding scheelt. Dat is hier, met altijd zon en warmte, strand en zee op loopafstand, een fantastisch uitzicht en de levenshouding van de meeste eilandbewoners als voorbeeld dan weer een heel stuk gemakkelijker dan het in Nederland was…