Het komt goed

Het rommelt op Curaçao. En daar ga ik verder niets over zeggen. Tenminste, niet over hoe ik er persoonlijk over denk. Ik weet namelijk niet precies hoe ik er over denk, want er zitten heel veel kanten aan het verhaal. Daar kun je je als buitenstaander (en dat zijn wij, ondanks dat we er inmiddels al een tijdje wonen, ook nog steeds) geen goede mening over vormen. Vind ik. Ik ben blijkbaar de enige die dat vind, want er zijn enorm veel buitenstaanders die er een heel duidelijke mening over hebben en zich er mee menen te moeten bemoeien. Maar dat terzijde.
Maandag hadden we er behoefte aan om even te doen alsof alles nog normaal was. Dus besloten we een hapje te gaan eten bij ons favoriete restaurant in de binnenstad.
We parkeerden op het plein en wandelden naar het terras. Dat was erg leeg, zelfs voor de huidige omstandigheden. Even twijfelde ik. Was er weer iets aan de hand? Was het verstandig om er te gaan zitten? Maar we werden al welkom geheten met een brede lach. Die direct gevolgd werd door de vraag of we niet tegengehouden waren door de politie, want de stad was een half uur afgesloten geweest. Het meisje wist niet waarvoor, maar maakte zich wel zorgen.
“Op dit moment is dit zo’n beetje het veiligste plekje van Curaçao”, stelde haar baas ons gerust. “Je ziet ze niet, maar het stikt hier van de militaire politie.”
Pas de volgende dag zouden we horen dat de afsluiting het gevolg was geweest van één vredelievende demonstrant aan de andere kant van het water. Tja. Ga ik ook maar niets over zeggen, want ik wéét gewoon niet wat ik ervan vind.
Maar goed, het was alweer voorbij en langzaam druppelden er weer meer gasten het terras op. Wel zo gezellig. In het midden zat een Curaçaose meneer die er blijkbaar de hele middag al zat. Of hij had ergens anders al wat gedronken, dat kon ook. Hij was in ieder geval niet helemaal nuchter meer. En blijkbaar zat hij zwaar te peinzen over alles wat er aan de hand was in zijn land.
Ineens besloot hij actie te ondernemen. Met een zeer luide stem begon hij in het Papiamentu met de serveerster te praten. Ik kon hem niet goed verstaan, ving alleen iets op over Ulandes (Nederlanders).
O jee, dacht ik.
En toen kwam het meisje naar ons toe. “Die meneer wil u een biertje aanbieden. Wilt u dat aannemen?”
Ook een ander Nederlandse stel kreeg een drankje aangeboden.
Ik kon de man nog steeds slecht verstaan, maar de boodschap was duidelijk: hij wilde laten zien dat hij Nederlanders geen kwaad hart toedroeg.
Echtgenoot liep naar hem toe om even met hem te praten en kwam daardoor ook in gesprek met Wendell de Leguanenman, die een tafeltje verderop zat. Hij was daar zonder leguanen, want er waren toch geen toeristen die hem konden betalen om met die beesten op de foto te mogen. Echtgenoot vroeg hoe het ging en hij gaf eerlijk toe dat het niet meeviel, zo zonder inkomen. Helemaal zonder geld zat hij gelukkig nog niet. Dat dachten we al, want anders ga je geen biertje drinken op een terras. Bij een snèk is het veel goedkoper en drinken op het parkeerterrein bij de supermarkt mag ook weer.
Echtgenoot was van plan de dronken man een biertje terug te geven, maar dat lukte niet meer. Hij vertrok al snel, nadat hij zijn laatste flesje per ongeluk náást de tafel neerzette. Misschien maar beter ook dat we hem niet nog een biertje gegeven hadden. Maar zijn bedoelingen waren goed.
En om zijn goede daad voort te zetten, vroeg echtgenoot de serveerster om de leguanenman een biertje van ons te geven. Die was daar enorm blij mee en kwam gezellig bij ons aan tafel zitten. Trots liet hij ons zien dat de NTR hem gefilmd had toen hij zijn mening gaf over de rellen. En die mening gaf hij ons ook nog een keer of zes. Daarna vertrok hij om de laatste bus naar huis te halen.
Voor hij wegliep draaide hij zich nog een keer om. “Het komt goed!” riep hij.
Ik hoop het.

*filmpje staat hier, leguanenman op 2:06