Koud, Corona en misschien een Kerstverhaal (en andere dingen)

 

Hoewel dit jaar nu niet bepaald het jaar van regelmatige blogposts was, wil ik zo aan het eind van het jaar toch wel íets schrijven. Mede in de hoop dat ik daarmee de goede toon zet voor het volgende jaar. Want ergens mis ik het wel, dat contact met lezers en het regelmatig even gaan zitten om wat te vertellen over mijn leven.

Zolang dat een beetje positief is tenminste, want ik vind de negatievere aspecten van mijn leven te privé om zomaar openlijk op mijn blog te bespreken (hoewel ik geneigd ben het er allemaal uit te gooien als ik eenmaal begin te schrijven, maar dat delete ik dan meestal weer). Dat was het probleem dit afgelopen jaar. En ja, ik weet het. Het was voor iedereen zwaar. En ik ben ook niet de enige die het door allerlei omstandigheden extra moeilijk had. Maar gezellige stukjes schrijven was er gewoon even niet bij.
Of het volgend jaar allemaal beter wordt, weet ik niet. Ik ben bang dat we voorlopig nog niet uit de corona-ellende zijn. Maar hoop doet leven en alles went. Dus… wekelijkse stukjes? Maandelijkse stukjes? Ik weet het nog niet. Maar ik ga mijn best doen om in ieder geval weer wat vaker iets te plaatsen.

Op dit moment ben ik in Nederland. Na een heel jaar Curaçao heb ik maar één woord om mijn huidige toestand te omschrijven: koud!
Vanochtend ging ik boodschappen doen in het dorp vlakbij het vakantiehuisje dat we gehuurd hebben. Ik moest een brief posten en vroeg bij de drogist waar ik een brievenbus kon vinden. Dat bleek een wandelingetje naar de andere kant van het dorpscentrum te zijn. Niet erg, maar ik had mijn muts en handschoenen in de auto laten liggen. Brr! Ik was het hartgrondig eens met de mevrouw die ik tegen een vriendin hoorde zeggen dat ze haar mondkapje lekker op hield op de fiets. “Mijn neus blijft heerlijk warm zo.” Precies! Ik had die van mij ook nog op. Vanwege de kou, inderdaad. En ook voor de veiligheid.
Wij waren maandagochtend vroeg net in Nederland toen Curaçao “oranje” verklaard werd, dus we hoeven niet in quarantaine. Dat is fijn, want dan kunnen we gewoon boodschappen doen. Maar we vinden het wel zo sociaal om voorzichtig te zijn. Familie hebben we ook nog niet gezien, trouwens. Morgen eerst een test en dan gaan we (hopelijk) afspraken maken. Volgende week is er een dochter jarig, dus we hopen dat we daar heen kunnen. En volgende week zaterdag ga ik met alle drie de dochters een trouwjurk uitzoeken voor middelste.
Duimen dat we niet besmet zijn, dus! Het zou goed moeten zijn, want op Curaçao kwamen we al weken bijna nergens meer en hielden we ons keurig aan alle regels. Al zegt dat niet alles, want we hebben kennissen die alle voorschriften aan hun laars lappen en in die groep zijn ook geen besmettingen, terwijl het van zo’n 80 tot 90% van de dagelijkse nieuwe besmettingen op Curaçao volledig onbekend is waar ze vandaan komen. Er is dus blijkbaar geen peil op te trekken. Hoewel ik toch vermoed dat de meeste mensen die illegale feestjes gevierd hebben, dat niet netjes toe gaan geven als ze positief getest zijn. Dat kan er ook wel mee te maken hebben.
Het leuke van die kou is dat ik eindelijk weer eens stamppotten kan maken. Want je kunt wel heel dapper denken dat je die op een tropisch eiland ook best kunt eten, maar in de praktijk valt dat toch tegen. Bovendien vind ik het wel leuk om dat soort gerechten speciaal voor hier te bewaren. Dus aten we dinsdag boerenkool, woensdag zuurkool en verheug ik me nu enorm op hutspot, want dat is mijn favoriet.
Het heeft trouwens ook best wel zijn charme om pantoffels en dikke truien te dragen en ’s nachts heerlijk weg te kruipen onder een dekbed. Voor een paar weekjes dan. Want het blijft heerlijk om het hele jaar zomer te hebben.

Ik geloof wel dat ik op schrijfgebied actiever zou zijn als we hier woonden. Op Curaçao heb ik het druk met mijn enorme tuin. En als het te warm is om daar mee bezig te zijn, ben ik zo moe en bezweet, dat alle inspiratie min of meer uitgedoofd is. Ik schrijf wel, maar echt hard gaat het niet. Maar nu ik hier ben, en zeker deze eerste dagen zonder familiebezoekjes, heb ik niet veel te doen. Ik ben nog bezig met een redactieklus, maar daarna zou ik zomaar zin kunnen krijgen om een verhaal te schrijven. Misschien zelfs nog wel een kerstverhaal. Want daar begin ik ook langzaam voor in de stemming te raken. Maar ik beloof niets…

Ik heb overigens wel wat geschreven dit jaar. Voor de Favorietromanserie Dorpsleven heb ik twee verhalen geschreven. Dat blijft leuk werk. Ik ben dol op de dokters en de dorpsbewoners (vaste personen in de serie) en het is leuk om allerlei vage verhaalideeën te verwerken in dit concept.

Niet te filmen gaat over Lotte, een bekende vlogster die zich in eerste instantie knap onmogelijk maakt in het dorp. Daarnaast krijgen de dorpsartsen te maken met een wel heel bezorgde echtgenoot.

 “Boerenkinkels noemde ze ons,” zei Els kwaad.
Mia leunde over de toonbank. “En de winkel? Heeft ze daar ook iets over gezegd?”
“Meer dan genoeg. Ze had een heel filmpje alleen maar over jullie winkel.”
“Hoe kan dat nou, ik heb haar helemaal niet zien filmen hier binnen,” zei Piet twijfelend. “Weet je dat zeker?”
“Met mijn eigen ogen gezien.”

Dit verhaal is in oktober verschenen en kan nog steeds als e-book gedownload worden.

Onderdrukte emoties vertelt het verhaal van Laura, die een hoop narigheid heeft meegemaakt en daar op haar eigen manier mee omgaat. Rens, die zijn geld verdiend met anderen vertellen dat ze alles kunnen oplossen door positief te denken, moet leren omgaan met een ziekte die zich niet zomaar laat wegdenken.

“Soms helpt het om erover te praten.”
“Het gaat goed,” hield ze vol. “Er is geen enkele reden om dat allemaal op te rakelen.”
“Dus het was zwaar.”
“Zoals u al zei. Scheidingen zijn nooit gemakkelijk. Maar het is nu eenmaal gebeurd. Dat ligt achter me.”
“Heb je het weggestopt of verwerkt?”
Ze haalde haar schouders op. “Doet dat ertoe? Ik functioneer prima, daar gaat het om.”

(verschijnt binnenkort)

En voor wie liever luistert dan leest, is er ook goed nieuws. Inmiddels zijn er drie boeken van mij verschenen als luisterboek: Thuisgekomen, Alleen is maar alleen en Trammelant op het platteland (ook via de bibliotheek te luisteren)

Verder heb ik nog wat dingen geschreven die niet geschikt zijn voor publicatie, maar mij wel geholpen hebben om bepaalde dingen te verwerken. Ook niet onbelangrijk. En het zou zomaar kunnen dat sommige van die verhalen uiteindelijk in een iets andere vorm toch verschijnen. Sommige hoofdpersonen zijn me toch wel erg dierbaar geworden.

Hmm… Dit begint een erg lang stuk te worden. Terwijl ik dit schrijf, luister ik met een half oor naar de persconferentie op Curaçao. Nog geen lockdown, gelukkig. Het zou fijn zijn als we na de kerst gewoon naar huis kunnen.
Maar zover is het nog niet. Ik wens jullie allemaal heel fijne feestdagen, ondanks alle maatregelen. Voor mij draaien de feestdagen altijd om familiebijeenkomsten. Ik was altijd degenen die ervoor knokte om de hele familie bij elkaar te krijgen en dat wordt deze keer wel wat lastig. Bovendien ontbreekt er sowieso een heel belangrijk iemand, dus het zou ook zonder beperkingen niet zo zijn als het hoort. Maar we doen ons best om er toch iets van te maken. Het is niet anders. Mijn woord voor 2020 was “accepteren” en nou ja… ik had geen passender woord kunnen kiezen.

Nogmaals, iedereen heel fijne dagen gewenst!

(p.s. als ik nog een kerstverhaal schrijf, verschijnt dat de komende tijd vanzelf op mijn blog)