Ik gaf mezelf een denkbeeldig schouderklopje

Ik stond al zeker tien minuten in de rij voor het keuringslokaal en ik was nog lang niet aan de beurt.
Je auto laten keuren gaat hier een beetje anders dan in Nederland.

Te beginnen met het feit dat de keuring een overheidsdienst is waarvoor je naar het keuringslokaal moet gaan. Je kunt het eventueel door je garage laten doen, maar dat houdt in dat die een medewerker met je auto naar dat keuringslokaal stuurt. En als we dan toch naar de stad moeten rijden om de auto in te leveren, kunnen we het net zo gemakkelijk zelf doen. Hoeven we hem ook niet aan het eind van de dag weer op te halen.
Onze afspraak was tussen acht uur en half negen. Aangezien wij in het uiterste westen van Curaçao wonen is het keuringslokaal drie kwartier rijden, als je ervanuit gaat dat je dóór kunt rijden. Daar gaan wij na drie jaar op het eiland niet meer vanuit, dus rekenen we een uur voor zo’n rit. Zeven uur weg dus. Nou ja, het moest maar.
We waren er precies om acht uur, maar helaas waren alle anderen die in dat half uur moesten keuren er ook precies om acht uur. De rij was dus lang. Maar goed, als je daar doorheen bent, mag je betalen en krijg je het keuringsformulier. Daarna is het zo gebeurd.
Keuren houdt namelijk in dat je laat zien dat je lichten en richtingaanwijzers werken. Vervolgens moet je een half metertje rijden en hard op de rem trappen. Op het groene formuliertje staan wel meer punten die gekeurd moeten worden, maar dat doen ze eigenlijk nooit.
Na deze korte controle moet je nog even wachten op je nieuwe keuringsbewijs en dan is het leed weer geleden.
Het keuringsbewijs van vorig jaar had ik in mijn handen terwijl ik in de rij stond. En omdat ik daar al tien minuten stond en verder toch niets te doen had, bekeek ik het nog eens goed. Datum keuring was precies een jaar geleden. Ik gaf mezelf een denkbeeldig schouderklopje omdat ik er – ondanks allerlei vertragingen – nog zo keurig op tijd bij was. En toen viel mijn oog op het getal eronder. Twee. Twee? Twee wat? Jaren geldig. Twee jaren geldig? Het duurde heel even voor het kwartje viel. Ik wenkte echtgenoot die bij de auto stond te wachten (met z’n tweeën in de rij mag niet meer), want ik was niet van plan mijn plaats in de rij op te geven voor ik het zeker wist. Maar hij bevestigde wat ik inmiddels ook begrepen had, maar wat wij allebei niet eerder hadden gezien. De auto hoefde helemaal niet gekeurd te worden.
Tja. Gelukkig waren we niet helemaal voor niets naar de stad gereden, want de autoverzekering moest ook betaald worden. Dat kan alleen met geldige keuringskaart, maar die hadden we, dus dat was snel geregeld. Persoonlijk, bij de kassa van het verzekeringsbedrijf, want zo gaat dat hier.
Met een geldig verzekeringsbewijs konden we de wegenbelasting gaan betalen (persoonlijk, op het postkantoor) en dan zouden we weer klaar zijn voor een jaar. Maar helaas, de stickers die je als bewijs van betaling op je ruit moet plakken waren nog niet gearriveerd. Dat moest dus nog even wachten. Geen groot probleem, want meestal beginnen ze begin maart aan te kondigen dat ze eind maart toch echt boetes gaan uitdelen als je de wegenbelasting niet betaald hebt. Ze doen hier niet zo moeilijk.
Wij ook niet. Dan rijden we nog wel een keer naar de stad. Zo gaat dat hier nu eenmaal…

(foto van Tim Samuel)