Eigenlijk kan ik er dus niets aan doen

“Ja, nu ben ik een week te laat,” dacht ik. Want ik had het idee om in 2023 weer wekelijks een schrijfsel op mijn blog neer te zetten, maar dat is dus de eerste week niet gelukt. Wat me mateloos irriteert, want hoeveel werk is het nu helemaal om een stukje te typen? Ideeën genoeg in mijn hoofd. Maar even gaan zitten om wat woorden uit dat hoofd op mijn scherm te brengen was er blijkbaar niet bij. Ik moest me schamen. Of toch niet?

Dat ik niets had voorbereid, oké, daar kan ik inkomen. De laatste weken van 2022 waren druk met naar Nederland reizen, de dochters en schoonzoons bezoeken en bovenal onze kersverse kleinzoon ontmoeten. Toen had ik wel andere dingen aan mijn hoofd. 

Maar inmiddels zijn we alweer een week terug op het eiland. En wat heb ik die dagen gedaan?
Nou ja, in eerste instantie had ik natuurlijk weer een jetlag. Gek genoeg wordt dat niet minder naarmate we vaker op en neer reizen. Sterker nog, het lijkt wel erger te worden. Richting Nederland is het ergst, maar terug naar Curaçao valt ook nog steeds niet mee.
En toen ik weer een beetje mens was, moesten mijn planten water en de katten aandacht. En het was enorm groeizaam weer geweest, dus het pad van de plek waar onze auto’s staan naar ons huis stond vol met kniehoog gras. Dat loopt niet prettig. Laat staan dat er een auto naar boven kon rijden, wat af en toe wel handig is met zware spullen. Ik moest dus even een paar kruiwagens gras uittrekken.
Boodschappen moesten er ook gedaan worden. Gelukkig niet met spoed. We laten de koel/vrieskast gewoon aan staan als we weggaan. Kost niets, we hebben zonnepanelen en batterijen. We hadden dus de eerste paar dagen gewoon eten. Maar na een dag of vier was de voorraad ingevroren voedsel wel op (ik heb maar een kleine vriesruimte). Ik had me met blikjes nog een paar dagen kunnen behelpen, maar het kattenvoer was ook bijna op en dat kon natuurlijk niet. 

Wij “hebben” twee katten. Ik zet “hebben” tussen aanhalingstekens, omdat het eigenlijk wilde katten zijn, die het wel handig vinden dat wij ze voeren. En af en toe een beetje aandacht vinden ze ook wel fijn. Als we weg zijn, zorgen ze prima voor zichzelf, maar als we thuis zijn, hebben ze recht op twee keer per dag brokjes. Vinden zij. En wij eigenlijk ook. Dus moesten er brokjes gehaald worden. En als je dan toch boodschappen gaat doen, kun je meteen beter de hele voorraad aanvullen. Dat moet helaas wel bij drie supermarkten, want nergens hebben ze alles wat ik zoek.
Verder had echtgenoot frisse zin om een grote klus aan te pakken en dus moest er hout besteld worden en schroeven gekocht. We besloten dan meteen maar efficiënt te zijn (een ritje naar de stad duurt 50 minuten) en alles tegelijk te doen. Om het leuk te houden, deden we tussendoor ook nog even een lunch op een terras. Toen was er een dag om.
Eens denken… Wat nog meer? O ja. De boekhouding. Die moest ook dringend bijgewerkt worden. Had ik in Nederland niets aan gedaan vanwege extra bezoekjes aan voorgenoemde kleinzoon. En de aangiftes van deze maand moesten er ook deze week uit. Daar heb ik de afgelopen twee dagen mijn computertijd aan besteed. Ja, zo komt de week wel om.
Eigenlijk kan ik er dus niets aan doen dat ik een week te laat ben.

Maar nu is het dan zover. Tijd om serieus een stukje te gaan schrijven. Niet dat ik verder niets te doen heb, maar als ik moet wachten tot de tuin volledig onkruidvrij is, zijn we weer een jaar verder. En in ons grote huis, dat nog steeds niet af is, kan ik ook wel altijd iets te doen vinden. Maar als ik het schrijven echt weer op wil pakken, zal ik er tijd voor moeten maken.
Het gekke is, dat ik bijna geneigd was om het er maar bij te laten zitten, omdat ik het zo slordig vind staan om in week 2 te beginnen, in plaats van netjes in week 1. Of is dat een smoesje? Vind ik het gewoon een beetje eng om na zo’n lange pauze weer wekelijks een stukje over mijn leven te schrijven? Ben ik bang dat niemand het wil lezen of dat men het “stom” vindt, of niet goed genoeg, of saai?
Ik ben bang dat dát het is (lastig hoor, als je jezelf zo goed doorhebt). Belachelijk om op mijn leeftijd nog zo onzeker te zijn. Dat is een van de dingen waar ik dit jaar aan wil werken. En dus gaat dit stukje gewoon online. In de tweede week. En we zien wel of er nog iemand is die het leest.