Het blijkt dat ik alles verkeerd doe

Jaren geleden, toen mijn neef nog een klein neefje was (hij is inmiddels volwassen en bijna 2 meter lang), zat hij tijdens een verjaardag heel geïnteresseerd rond te kijken in mijn huiskamer. Ik vond hem al zo stil, wan normaal gesproken stond zijn mond niet stil.

Maar toen kwam de aap uit de mouw: hij had zitten tellen. “Jij hebt 32 planten,” zei hij verwijtend. En vroeg toen verbaasd: “Waarom zoveel?”
Ik stond even met een mond vol tanden en maakte me er vlug vanaf met een “omdat ik dat leuk vind”. Later realiseerde ik me dat dát ook gewoon het enige juiste antwoord was.
Afgelopen zomer vond ik in mijn vaders zeer omvangrijke fotoarchief foto’s van ons eerste flatje. Een van de dingen die me opviel, was dat het er vol stond met planten, terwijl we daar op dat moment nog geen vier maanden woonden. Ik had altijd al plantjes op de vensterbank in mijn slaapkamer toen ik nog thuis woonde, maar ik moet er in die paar maanden nog heel wat bij gekocht of gekregen hebben.
Planten zijn een deel van mijn leven. Ik heb dan ook letterlijk mijn tranen moeten wegslikken toen ik, tijdens het inpakken van onze spullen voor de emigratie, mijn prachtige ficus benjamina en mijn enorme schlefflera in de groencontainer moest gooien. Ik had ze opgekweekt van stekjes die ik ooit voor een paar euro gekocht had, maar ze waren nu zo groot dat geen van de dochters er ruimte voor had. In een opwelling knipte ik een paar takjes af, deed ze met een vochtig keukendoekje in een diepvrieszakje en stopte ze in mijn koffer. Die stekjes zijn nu groter dan de moederplanten en hebben ettelijke nakomelingen.
Ooit nam ik een plant mee uit het klaslokaal van mijn dochter om in de vakantie water te geven. Het arme ding was half dood, maar ik gaf hem wat verse potgrond in een grotere pot (de andere was gebarsten) en verzorgde hem net als mijn andere planten. Toen we de plant terug brachten, zei de leraar: “Je had geen nieuwe hoeven kopen, hoor!”
Men zegt dat ik groene vingers heb. Ik vind zelf van niet. Ik doe maar wat.
Op internet vond ik een tijdje geleden youtube channels en instagramaccounts van andere plantenliefhebbers. Leuk! dacht ik in mijn onschuld. Want ik wist wel dat ik instagramschrijvers, youtube mama’s en clean-with-me meisjes beter kan mijden, maar wat kan er misgaan met mensen die ook van planten houden?
Nou…
Het blijkt dat ik álles verkeerd doe. Deze meisjes (en een paar jongens) hebben al járen ervaring, want ze zijn tijdens de pandemie begonnen met planten verzamelen, dus zij weten hoe het moet. Geen gewone potgrond natuurlijk, nee, stel je voor. Dat is speciaal voor kamerplanten bedoeld en dat kan niet goed zijn. “A special potting mix” moet je gebruiken en die moet bovenal heel goed water doorlaten. Ook moeten er altijd gaten onder in je pot zitten, alweer om dat water door te laten. Er moeten groeilampen boven je planten en je moet ook zorgen dat de lucht van je “plant room” vochtig genoeg is. Heel bijzondere planten staan in kasten met glazen deuren die helemaal geseald worden. En je moet natuurlijk heel hard juichen (en filmpjes maken) bij ieder nieuw blad. Verpotten geeft je plant veel te veel stress, dus dat mag alleen als het écht nodig is, maar áls het nodig is, dan maak je daar een filmpje van omdat andere mensen natuurlijk geen idee hebben hoe je dat doet. En nieuwe planten moet je eerst helemaal schoonmaken met heel speciaal spul en dan een tijdje in quarantaine houden vanwege eventuele “pests”. Dus spontaan een plantje bij de supermarkt kopen, die in een mooie pot zetten (zonder gaten en met normale potgrond) en er dan een leuk plekje voor zoeken tussen de andere planten is helemaal fout.
Het erge is dat ik dit nu met een flinke dosis cynisme schrijf, maar dat ik er dus in eerste instantie wél onzeker van werd. Maar toen keek ik naar mijn planten, mijn arme, totaal verkeerd behandelde plantbaby’s (want zo moet je ze noemen) in hun verkeerde potten, met hun verkeerde potgrond en zonder speciale eigen kamer, die toch allemaal groot, groen en heel gezond zijn en toen ben ik maar gewoon hartelijk in de lach geschoten. Want wat maken deze mensen het zichzelf verschrikkelijk moeilijk!
Ik zou zélf een youtube of instagram moeten beginnen met tips over planten. Hoewel… het enige advies dat ik kan geven (en al jaren geef) is simpel. Liefdevolle verwaarlozing. Dat is waar planten het best op groeien. Af en toe kom je erachter dat een plant het niet goed doet en dan zet je hem meer of minder in de zon. Of je geeft hem wat meer of juist wat minder water. Of een grotere pot, met wat nieuwe potgrond. Maar het luistert allemaal niet zo nauw. Planten zijn natuur en de natuur weet zelf heel goed wat ze doet, als je haar maar de kans geeft. Soms gaat een plant dood, maar dat is ook de natuur. Dan was die plant niet geschikt voor jou of jouw huis. Zo simpel is het.
Maar daar ga ik natuurlijk geen duizenden volgers mee krijgen…