Een enthousiast, maar rommelig stukje over Agatha Christie

 

Ik had bedacht dat het toch wel weer eens leuk zou zijn om wat stukjes over boeken die ik gelezen heb te schrijven. Maar dat valt eigenlijk niet mee op het moment. Niet dat ik zo weinig lees, maar zou wel wat eenzijdig worden allemaal. Ik ben namelijk bezig mijn hele collectie Agatha Christie boeken te (her)lezen. En ja, ik heb ze allemaal.

Volgorde

Helemaal goed heb ik er van tevoren niet over nagedacht, trouwens. Ik heb twee edities door elkaar (uit de jaren 70/80), maar die volgen dezelfde nummering. Ik ben dus gewoon gaan lezen vanaf nummer 1. Maar dat is juist een van haar laatste boeken en er zit weinig logica in de volgorde waarin de rest is uitgegeven. Of misschien is die logica er wel, maar ik kan die nog niet erg ontdekken. Oud en nieuw lopen volledig door elkaar.

Als ik de serie nog een keer herlees (dat doe ik zo om de paar jaar) ga ik ze eerst op chronologische volgorde zetten. In de boeken wordt namelijk af en toe verwezen naar een ouder verhaal en dan is het tenminste logisch dat Poirot verzucht dat hij Hastings mist of dat sir Henry weet wie miss Marple is. Niet dat het uitmaakt voor de plots, overigens, maar het viel me een aantal keren op. En het zou ook best interessant kunnen zijn om te zien hoe de verhalen en de schrijfstijl van Christie zich ontwikkeld hebben door de jaren heen.
Op dit moment ben ik al bij boek 45 (van de 76), dus ga ik maar gewoon door.

Geheugen

Ik geniet er enorm van, dat wel. Dat is een vreemde eigenschap van mij: hoewel ik een goed geheugen heb en meestal vrij letterlijk kan onthouden wat ik lees in studieboeken of op websites, schakelt dat geheugen zich min of meer uit als ik voor mijn plezier lees. Ik weet meestal wel dat ik een boek al gelezen heb, en wat ik ervan vond, maar de details blijven niet hangen en vaak is de plotwending alsnog verrassend voor me. Echtgenoot vindt dat heel vreemd. Die leest boeken maar één keer en dan weet hij het. Maar hij leest ook niet zoveel als ik en hij leest niet met emoties. Ik wel. Ik kan een boek voor de vijfde keer lezen en nog steeds de tranen voelen prikkelen bij een zielige scene. Maar dat terzijde.

Misschien ga ik ooit van alle boeken een degelijke review schrijven, maar op dit moment wilde ik eigenlijk gewoon wat willekeurige gedachten delen.

Ariadne Oliver

Ik ga haar steeds leuker vinden. Ariadne Oliver speelt meestal een rol naast Poirot. Het contrast tussen haar (vaak juiste) intuïtieve invallen en Poirots methodische manier van denken is erg leuk. Ariadne is in principe een karikatuur van Agatha Christie zelf; ze schrijft detectiveromans, is “zo dom geweest een Fin als vaste speurder te kiezen terwijl ze niets van Finnen weet” (een verwijzing naar Christie’s Poirot die een Belg is) en worstelt met plots en met de publieke kanten van het schrijverschap. Voor mij als schrijver vaak heel herkenbaar.

Egypte

Mijn minst favoriete boek (tot nu toe – ik kan me vaag herinneren dat er nog een was die ik niet leuk vond, maar die is nog niet aan de beurt geweest) is “En het einde is de dood”. Ik zie wel dat het voor de schrijfster een heel leuke uitdaging geweest is om eens een verhaal in het oude Egypte te situeren, maar het leest gewoon niet lekker. Het taalgebruik is veel te hoogdravend en pompeus. Het idee daarachter zal wel zijn dat men in het oude Egypte zo sprak, maar dat is onzin. Voor die mensen klonk het normaal en vlot, dus kun je dat ook zo schrijven.

Het kan trouwens ook aan de vertaling liggen. Ik zou eigenlijk al haar boeken in het Engels moeten lezen om er een definitieve uitspraak over te doen. Het plot is wel redelijk goed. Zoals ze zelf al schrijft in het voorwoord: het zou zich ook in een Engels landhuis kunnen afspelen.

Het begin

Het eerste boek dat ik ooit van Agatha Christie las (verplicht voor Engels op de middelbare school), was “Tien kleine negertjes”. Ik was meteen fan; ik vond het zó knap in elkaar gezet. Wie het niet kent, moet het zelf maar lezen, want als ik vertel waarom het zo knap is, geef ik spoilers weg.
De in deze tijd controversiële titel verwijst naar een kinderversje uit de periode waarin boek geschreven werd en daarom heet het eiland ook zo. Als het versje destijds al over beertjes was gegaan (zo ken ik het namelijk), had het verhaal zich op Bereneiland afgespeeld. Maakt allemaal niet uit voor het plot.
Later toegevoegd: het internet vertelt me dat dit boek kortgeleden opnieuw is uitgegeven als “En toen waren er nog maar…”. Het speelt zich nu af op Soldateneiland. Dan zal het versje in deze versie wel over soldaatjes gaan. Zoals ik al zei, maakt niet uit voor het plot.

Pompoenen

Dat ik niet kan vertellen waarom ik het zo goed vind, geldt trouwens ook voor een van mijn favoriete Poirots “De moord op Roger Ackroyd”. Dus ja, lees zelf maar. Naar dit boek wordt overigens regelmatig verwezen in de latere Poirot boeken. Hij gaat namelijk in dit boek met pensioen om pompoenen te kweken, maar wordt -natuurlijk- betrokken bij een moord. In latere boeken wordt er weleens over gesproken dat hij met pensioen zou kunnen gaan. Dan komen die pompoenen weer ter sprake en geeft hij aan dat het niet zo’n succes was.

Miss Marple

Wat mijn favoriete Miss Marple is, kan ik niet echt zeggen. Ze zijn allemaal goed. Ik vind het karakter zelf zo geweldig. Het is een schattig, breiend, ietwat warrig oud dametje, dat door buitenstaanders nooit serieus genomen wordt. Maar ondertussen is ze altijd zowel moordenaars als de politie te slim af. Ze ziet namelijk alle details en heeft mensen dóór. Ik hoop later ook zo te worden. Mensen observeren doe ik al graag en dat breiwerkje heb ik meestal ook bij de hand, dus het begin is er.

Voorbeeld

Natuurlijk is Agatha Christie een van mijn grote voorbeelden op schrijfgebied. Feelgood gaat me gemakkelijk af, maar ik zou dolgraag ook cozy mysteries schrijven. Dat heb ik al gedaan trouwens. Hoewel de liefdesgeschiedenis de hoofdrol speelde, vallen Familiegeheimen, Erfgoed en misschien ook Alles onder controle toch wel gedeeltelijk in die categorie. En -niet verder vertellen- ik ben bezig met een boek waar het oplossen van een moord centraal staat. Ik moet alleen nog wat details uitwerken.

Oef… wat een rommelig blogje is dit geworden. Nou ja, dat moet dan maar. Het internet staat vol met goed doordachte stukjes over Agatha Christie en haar boeken (hier bijvoorbeeld). Dit is meer een braindump. Zoiets van “waar het hart vol van is, loopt de mond van over”.

Ik denk dat ik over een tijdje (als ik alle boeken gelezen heb?) een deel 2 van dit artikel ga schrijven, want het wordt veel te lang. Mocht je ooit niet weten waar je met me over moet praten, dan weet je nu over welk onderwerp ik niet uitgepraat raak…