Ik bezweek bijna letterlijk in de hitte

 

Terwijl op het internet iedereen bezig lijkt te zijn met de komende herfst, zitten we hier op Curaçao in de warmste en vochtigste periode van het jaar. Het zweet breekt me al uit als ik stilzit en het is echt te benauwd om ook maar iets anders te doen dan het hoognodige. De lucht is zo vochtig dat de bomen, die in de droge zomer kaal waren geworden, weer groen uitlopen. Heel af en toe valt er een buitje, maar door de hitte verdampt dat vrijwel direct en daar wordt het dus alleen maar vochtiger van, niet koeler.
September is hier niet de juiste maand om eens fijn actief te gaan doen.
Ik vind dat nog altijd lastig. September was voor mij altijd de maand waarin ik weer eens lekker aan het werk ging. Zelfs toen de kinderen allang klaar waren met school en studie voelde het zo. De zomer was om de boel de boel te laten en in september konden we er weer tegenaan.
De voorjaarschoonmaak schoot er bij mij altijd bij in, maar in het najaar ging ik meestal wel even flink aan de poets. Dat was gemakkelijker zonder drie kinderen om me heen. Bovendien zie je pas echt wat er gedaan moet worden als je weer veel vaker binnen zit.
Sinds we hier wonen, ga ik altijd aan de schoonmaak als ik weet dat we een paar weken later naar Nederland gaan. Er is niets zo fijn als thuiskomen in een opgeruimd en schoon huis. En het zou nog fijner zijn als de tuin ook nog eens netjes was. Maar dat is me echt nog nooit gelukt.
Vorige week boekten we ineens een weekje Nederland voor eind september. Eigenlijk zouden we in december pas gaan, maar die kleinzoon van ons groeit zo hard dat we het gevoel hebben dat we te veel missen (er zijn ook andere redenen, maar die doen er verder niet toe).
Nu kijk ik dus regelmatig zuchtend om me heen. Als ik huis en tuin goed schoon wil achterlaten, moet ik eigenlijk dringend aan de slag. En om eerlijk te zijn: als ik het gewóón schoon wil achterlaten, moet ik ook eens iets gaan doen. Maar het is echt heel warm.
Eind juli (toen het nog een paar graden koeler én veel minder vochtig was) besloot ik dat ik me niet aan moest stellen. Gewoon doorwerken. Ik zou na bijna vijf jaar op dit eiland toch wel aan dit soort temperaturen gewend moeten zijn, vond ik. Dat heb ik geweten. Na een paar uur tuinwerk bezweek ik bijna letterlijk aan de hitte. Niet erg verstandig als ik nog wat langer wil genieten van genoemde kleinzoon. Dus nu hou ik me gedeisd. Maar wel met tegenzin.
Ik hou de weerberichten nauwkeurig in de gaten, maar die geven me weinig hoop op dat gebied. Die praten over “a muggy feeling” (dat heb ik op moeten zoeken – het betekent “vochtig, benauwd en te warm”) en geven regelmatig een code geel af (gevaar voor zonnesteek en oververhitting bij te veel inspanning).
Tja. Ik moet het maar gewoon accepteren. Als we terug zijn, is de ergste hitte voorbij en wordt het langzaam koeler. Dan ga ik wel hard aan de slag en dan is het misschien goed schoon als we in december weer gaan. Het is niet anders.
Gelukkig heb ik genoeg schrijfwerk te doen. Daar hoef je tenminste niet al te veel bij te bewegen.
Zolang ik mijn bureaustoel niet uitdrijf, zou het goed moeten komen…